Jonathan Wilson heeft in net iets meer dan tien jaar tijd een fraai oeuvre opgebouwd. Het is een oeuvre dat is te omschrijven als een omgevallen platenkast en het is een bijzonder goed gevulde platenkast. De Amerikaanse muzikant legt op al zijn albums net wat andere accenten en ook op zijn nieuwe album Eat The Worm klinkt de Amerikaanse muzikant weer anders dan op zijn vorige albums. Harry Nilsson is een naam die op komt bij beluistering van Eat The Worm, maar Jonathan Wilson laat zich niet zo makkelijk in een hokje duwen en levert een album af dat meerdere keren van kleur verschiet. Wat niet veranderd is, is de kwaliteit van de muziek van de Amerikaanse muzikant, want die is ook dit keer hoog.
Het is een prachtig stapeltje albums dat de Amerikaanse muzikant Jonathan Wilson inmiddels op zijn naam heeft staan en het is bovendien een verrassend veelzijdig stapeltje albums. Op Gentle Spirit uit 2011 en Fanfare uit 2013 putte Jonathan Wilson vooral uit de archieven van de muziek die in de late jaren 60 en 70 in de Laurel Canyon bij Los Angeles werd gemaakt, waarna hij in 2018 op Rare Birds opschoof richting 70s en 80s pop, rock en psychedelica met een voorliefde voor het werk van Pink Floyd en in 2020 op Dixie Blur juist zijn liefde voor Amerikaanse rootsmuziek etaleerde.
Echt in een hokje te duwen waren de albums van de Amerikaanse muzikant overigens nooit, want alle albums van Jonathan Wilson staan bol van de invloeden en klinken stuk voor stuk als een omgevallen platenkast. Naast zijn werkzaamheden als producer (bijvoorbeeld voor Father John Misty en Margo Price) en sessiemuzikant (onder andere in de band van Roger Waters) heeft Jonathan Wilson na ruim drie jaar de tijd gevonden voor een nieuw album, dat deze week is verschenen.
Het zal waarschijnlijk niemand verbazen dat Eat The Worm weer totaal anders klinkt dan zijn vorige albums. De openingstrack Marzipan is rijk georkestreerd met strijkers, maar heeft ook Beatlesque ingrediënten en doet misschien nog wel het meest denken aan het werk van Harry Nilsson, al zijn ook de laatste albums van de eerder genoemde Father John Misty ook niet heel ver weg. Met Eat The Worm heeft Jonathan Wilson zijn 70s singer-songwriter album gemaakt en ook dat is een genre dat de Amerikaanse muzikant uitstekend beheerst.
Ook dit keer moet de muziek van Jonathan Wilson echter niet te snel in een hokje worden geduwd. Eat The Worm is een bont ingekleurd album, dat keer op keer een andere afslag neemt dan je had verwacht en is volgestopt met bijzondere accenten. Net zoals op alle vorige albums van Jonathan Wilson komt af en toe flink wat psychedelica voorbij, maar Eat The Worm klinkt desondanks maar zelden als zijn voorgangers.
Voor de 50 minuten muziek op het album wordt een heel arsenaal aan instrumenten uit de kast getrokken, waardoor iedere song weer anders klinkt. Jonathan Wilson heeft speciale aandacht besteed aan de ritmes, maar is uiteraard goed voor prachtig gitaarwerk (met een enkele keer een vleugje David Gilmour), terwijl ook strijkers en blazers een prominente rol spelen op het album. De instrumentatie is over het algemeen mooi en verzorgd, maar Eat The Worm mag ook met enige regelmaat ontsporen, wat het album voorziet van veel dynamiek.
Die dynamiek hoor je niet direct in de zang van de Amerikaanse muzikant, want deze is het hele album aangenaam dromerig. Ook op zijn nieuwe album springt Jonathan Wilson qua invloeden weer van de hak op de tak, maar uiteindelijk valt alles op zijn plek, al duurt het even voor je alle geheimen van dit bijzondere album hebt ontrafeld.
Ik luister de laatste weken vaak naar het werk van Harry Nilsson en hoor veel raakvlakken met Eat The Worm. Aan de andere kant is het ook een typisch Jonathan Wilson album, want ondanks het feit dat al zijn albums anders klinken haal je de hand van de Amerikaanse muzikant er onmiddellijk uit. Het volgende album gaat vast weer totaal anders klinken, maar van mij mag Jonathan Wilson nog best een album blijven hangen in het geluid van het zeer fraaie Eat The Worm. Erwin Zijleman
