Na de samenwerking met tien verschillende zangeressen op Roses, doet de Australische band The Paper Kites op At The Roadhouse alles zelf. De band sloot zich op in een verlaten gebouw op het Australische platteland en maakte er zowel een studio als een podium van. Het verblijf in The Roadhouse leverde uiteindelijk bijna 80 minuten muziek op. At The Roadhouse is een stuk minder veelzijdig dan het vorige album van de band uit Melbourne, maar het vooral door countryrock beïnvloede geluid is bijzonder aangenaam. In muzikaal opzicht is er niets aan te merken op het album, maar de zang is nog net wat beter. Het levert een aangenaam rustgevende en bijzonder mooie luistertrip op.
De Australische band The Paper Kites ken ik alleen van het in 2021 verschenen album Roses. Het is een album dat destijds onmiddellijk mijn aandacht trok omdat de band uit Melbourne de samenwerking had gezocht met een flink legioen zangeressen, onder wie persoonlijke favorieten als Aoife O'Donovan, Julia Stone, Nadia Reid, Lucy Rose, Gena Rose Bruce en Rosie Carney. Het leverde een zeer sfeervol en verrassend consistent album op, dat deed uitzien naar meer.
Dat meer is deze week verschenen, al moet The Paper Kites het dit keer doen zonder al die geweldige zangeressen, die het vorige album van de band flink optilden. Dat The Paper Kites ook op eigen kracht een uitstekend album kan maken is te horen op het deze week verschenen At The Roadhouse, het zesde album van de Australische band.
De band huurde voor het nieuwe album een gebouw in het Australische Campbells Creek af, waarin het doordeweeks aan nieuwe muziek werkte en in het weekend optrad voor fans en toevallige voorbijgangers. De band noemde het gebouw The Roadhouse, wat de titel van het nieuwe album van The Paper Kites verklaart.
Het was kennelijk een productie setting, want At The Roadhouse bevat maar liefst zestien songs en heeft en speelduur van bijna 80 minuten. Dat is bijna altijd te veel muziek om een album lang te blijven boeien, maar hier is At The Roadhouse bij mij inmiddels meerdere keren in geslaagd.
Door de bijdragen van een heleboel verschillende zangeressen was het vorige album van The Paper Kites een behoorlijk gevarieerd album, maar op At The Roadhouse kiest de band voor een consistent en vaak wat eenvormig geluid. De band heeft zich op haar nieuwe album vooral laten beïnvloeden door de Amerikaanse rootsmuziek in het algemeen en door 70s countryrock in het bijzonder.
Het geluid van de band wordt gedomineerd door snareninstrumenten, die zorgen voor een warm en gloedvol geluid. Het is een geluid dat zich direct bij eerste beluistering als de spreekwoordelijke warme deken om je heen slaat, zeker als je een zwak hebt voor countryrock. Het gitaarwerk op het album is bijzonder mooi ben hetzelfde geldt voor de bijdragen en de banjo en de pedal steel, maar het is vooral de stem van voorman Sam Bentley die de muziek van The Paper Kites op At The Roadhouse zo mooi maakt.
De Australische muzikant beschikt over een mooie en aangename stem, maar hij zingt bovendien ontspannen, waardoor de muziek van The Paper Kites een rustgevende uitwerking heeft. De mooie klanken van diverse snareninstrumenten en de uitstekende stem van Sam Bentley zorgen er voor dat het geluid van The Paper Kites zich onmiddellijk opdringt, maar de band uit Melbourne tekent ook voor een serie bijzonder aangenaam klinkende maar ook sterke songs.
At The Roadhouse weet mij moeiteloos 80 minuten te boeien en te vermaken en doet me misschien nog wel het meest denken aan de albums van The Eagles, al leunt The Paper Kites wat minder zwaar op harmonieën. Deze harmonieën duiken overigens wel af en toe op en als ik hoor hoe mooi de stemmen van Christina Lacy en David Powys blenden met die van Sam Bentley denk ik dat The Paper Kites dit wapen nog wel wat beter kan inzetten. At The Roadhouse is pas mijn tweede kennismaking met de muziek van de Australische band, maar vanaf nu ben ik fan. Erwin Zijleman
At The Roadhouse van The Paper Kites is verkrijgbaar via de Mania webshop: