Ik besprak in het verleden al eens een album van LAVALU, maar was de Nederlandse muzikante eerlijk gezegd alweer vergeten. Haar nieuwe album Earthbound ga ik niet snel vergeten, want wat is het een prachtig album. Het is een album met een hoofdrol voor klassiek pianospel en de mooie stem van LAVALU en een onmisbare bijrol voor de muzikanten die strijkers en extra vocalen bijdragen. De klanken zijn sprookjesachtig mooi en beeldend, maar LAVALU maakt ook popsongs met een kop en een staart. De Nederlandse muzikante vertolkt ze met veel gevoel, waardoor het wonderschone album zich bij iedere keer horen nog net wat nadrukkelijker opdringt.
LAVALU, het alter ego van de Nederlandse muzikante Marielle Woltring, voltooit deze week met Earthbound een heuse trilogie. Earthbound is een vervolg op Solitary High uit 2017 en Midair uit 2019. Ik ging er in eerste instantie van uit dat het nieuwe album van LAVALU mijn eerste kennismaking was met haar muziek, maar over Solitary High schreef ik aan het eind van 2017 wel degelijk een recensie en de cd bleek inderdaad in de kast te staan.
De eerste twee albums van LAVALU uit 2009 en 2013, de muziek die ze maakte voor de succesvolle musical Het Pauperparadijs en het in 2019 verschenen Midair ken ik echter niet, waardoor Earthbound pas mijn tweede kennismaking is met de muzikante die werd geboren in Cleveland, Ohio, maar opgroeide in Eindhoven en inmiddels vanuit Arnhem opereert.
De Nederlandse muzikante kreeg al op 4-jarige leeftijd haar eerste pianolessen en is klassiek geschoold. In haar pubertijd raakte ze ook geïnteresseerd in popmuziek en begon ze met het schrijven van eigen songs en muziek. De wereld van de klassieke muziek en de wereld van de popmuziek vloeien prachtig samen op Earthbound dat op knappe wijze een brug slaat tussen deze twee vaak gescheiden werelden.
LAVALU doet dit samen met Roosmarijn Tuenter en Paul Rittel, die respectievelijk altviool en cello bijdragen aan het bijzondere geluid van LAVALU en bovendien extra vocalen toevoegen. Marielle Woltring nam haar pianospel en de zang voor Earthbound in haar eigen huis op, wat zorgt voor een intieme en ontspannen sfeer. Het levert een persoonlijk album op, dat in tekstueel opzicht in het teken staat van het omarmen van teleurstellingen en de zoektocht naar de vrouwelijke toon.
Ik was Solitary High uit 2017 eerlijk gezegd al lang weer vergeten, maar ik ben zeer onder de indruk van het prachtige Earthbound. De klassieke instrumentatie op het album is van een bijzondere schoonheid. Het pianospel van LAVALU is zacht en teder, terwijl de toegevoegde strijkers op subtiele maar trefzekere wijze de opengelaten ruimte inkleuren. Het is muziek die het zonder vocalen prima zou doen als soundtrack bij een film en die goed is voor fraaie beelden, zeker wanneer LAVALU fraaie spanningsbogen toevoegt aan haar songs.
Door het toevoegen van zang zorgt LAVALU er voor dat Earthbound niet alleen een klassiek album is, maar ook een popalbum. De Nederlandse muzikante laat pianospel horen dat ik hierboven beschreef als zacht en teder en dat is een omschrijving die ook van toepassing is op haar zang. De zang op Earthbound is prachtig en geeft het album hier en daar een sprookjesachtige sfeer. De twee andere muzikanten op het album voegen hier en daar vocalen toe, wat de songs op het album nog wat meer body geeft.
Een album met vooral ingetogen klanken, een beperkt aantal instrumenten en wat zachte zang, wordt over het algemeen snel wat saai, maar Earthbound van LAVALU is een album dat tien tracks lang boeit en ook blijft boeien, hoe vaak je het album ook hoort. Ingetogen en beeldende klanken domineren op Earthbound, maar met Velvet laat LAVALU horen dat ze ook jazzy en poppy kan klinken. Het derde album van de Nederlandse muzikante is bovendien een album dat zich steeds meer opdringt en groeit tot grote hoogten. Prachtig. Erwin Zijleman
