De Amerikaanse band The Detroit Cobras maakte vier albums met een onweerstaanbare mix van garagerock, soul en rock ’n roll en het uit 2001 stammende Life, Love And Leaving is de beste
Begin dit jaar overleed de Amerikaanse muzikante Rachel Nagy. Het is een naam die niet bij iedereen een belletje zal doen rinkelen, maar op iedereen die de albums van de Amerikaanse band The Detroit Cobras kent heeft ze ongetwijfeld een onuitwisbare indruk gemaakt. Op de beste van het stel, het in 2001 verschenen Life, Love And Leaving, grossiert de Amerikaanse band in onweerstaanbaar lekkere popsongs met invloeden uit de soul, rock ’n roll, 50’s girlpop en garagerock. Het gitaarwerk is heerlijk, de ritmesectie is uitstekend, maar het is vooral Rachel Nagy die de show steelt met haar gepassioneerde vocalen. Rachel Nagy gaat gemist worden, maar dit prachtalbum neemt niemand haar meer af.
Het heeft het Nederlandse nieuws volgens mij niet gehaald, maar in januari overleed op slechts 37-jarige leeftijd de Amerikaanse muzikante Rachel Nagy. Rachel Nagy was het boegbeeld van de uit Detroit, Michigan, afkomstige band The Detroit Cobras, die haar grootste successen aan het begin van het huidige millennium vierde.
De band werd halverwege de jaren negentig opgericht en debuteerde in 1998 met het rauwe Mink Rat Or Rabbit, maar mijn eerste kennismaking met de band was het in 2001 verschenen Life, Love And Leaving. De band zou met Baby uit 2005 en Tied & True uit 2007 nog twee prima albums maken, waarop de band wel wat gas terug nam, maar het tweede album van de band blijft voor mij toch de beste.
Nu moet ik toegeven dat ik Life, Love And Leaving al tijden niet meer uit de kast had gehaald, maar de trieste dood van Rachel Nagy was een goede reden om dat weer eens te doen. Ik begreep onmiddellijk weer waarom ik ruim twintig jaar geleden zo enthousiast was over het tweede album van de Amerikaanse band.
The Detroit Cobras maken op Life, Love And Leaving een buitengewoon opwindende mix van garagerock, soul, 50s girl pop en pure rock ’n roll. De band speelt lekker strak met een prima ritmesectie en twee gitaristen, maar de ster van de band is absoluut Rachel Nagy, die met haar krachtige en rauwe strot alle songs op het album naar een hoger plan tilt.
The Detroit Cobras citeren op Life, Love And Leaving zeer nadrukkelijk uit de muziek zoals die in met name de jaren 50 en 60 werd gemaakt, maar door de combinatie van een aantal genres en de perfecte balans tussen rauwe garagerock en aanstekelijke popsongs beschikt het album wat mij betreft over voldoende onderscheidend vermogen om alle lof van destijds te rechtvaardigen. Een kruising tussen Janis Joplin en Mary Wells noemde Allmusic.com het heel lang geleden en dat is geen gekke omschrijving, al kan ik er nog veel meer verzinnen als het zou moeten.
Het schrijven van eigen songs wilde de band niet zo lukken, waardoor Life, Love And Leaving uitsluitend met covers is gevuld. De originelen komen uit de hoek van de (Motown) soul en de rock ’n roll en zijn deels bekend en deels minder bekend, maar ze worden allemaal aan de zegekar gebonden van de band uit Detroit.
Zeker in de wat meer uptempo en wat stevigere songs kunnen zowel de ritmesectie als de gitaristen van de band flink los gaan en kunnen laatstgenoemden heerlijk soleren, maar alles staat in dienst van de fantastische stem van Rachel Nagy, die met achteloos gemak een orkaan van geluid uit de speakers laat komen, maar ook verleidt met onweerstaanbare refreinen. Het swingt als een trein en het klinkt bijzonder aanstekelijk, maar dit soort garagerock kan niet zonder scherpe kantjes en ruwe randjes en ook hiervoor ben je bij The Detroit Cobras aan het juiste adres.
De afgelopen vijftien jaar nam de band geen nieuwe muziek meer op, maar was het wel met enige regelmaat op het podium te zien, wat een waar feestje moet zijn geweest. Bij The Detroit Cobras zonder Rachel Nagy kan ik me echt helemaal niets voorstellen, maar de vier albums van de band zijn gelukkig nog op de streaming media te vinden en liggen met een beetje geluk ook nog in de winkel. Ik zou in ieder geval Life, Love And Leaving zeker niet laten liggen. Erwin Zijleman
