20 mei 2022

Vangelis (1943-2022)

 


Een week of drie geleden schreef ik naar aanleiding van de dood van Klaus Schulze dat ik zelf niet zoveel had met de synthesizermuziek uit de jaren 70, maar dat een aantal klasgenoten me wel in aanraking brachten met een aantal albums in het genre. De liefde voor Klaus Schulze kwam zeker niet vanzelf, maar na beluistering van Heaven And Hell van de Griekse muzikant Vangelis was ik echt onmiddellijk om. Dat kwam in eerste instantie door de vocale bijdragen van Yes zanger Jon Anderson op het album, maar ook de bijzondere synthesizer klanken van Vangelis lieten me zeker niet onberoerd.

Vangelis, de artiestennaam van Evángelos Odysséas Papathanassíou, dook voor het eerst op aan het eind van de jaren 60 met de band Aprodite's Child, samen met zanger Demis Roussos. Na het uiteenvallen van de band begon hij als Vangelis aan een imposante solocarrière, die stapels albums heeft opgeleverd, waaronder flink wat filmsoundtracks, waarvan die van Blade Runner en Chariots Of Fire waarschijnlijk de bekendsten zijn. Het zijn stuk voor stuk albums die het uit duizenden herkenbare geluid van de Griekse muzikant laten horen en die heel veel invloed hebben gehad op de ontwikkeling van de elektronische popmuziek.

Ik heb er zelf redelijk wat in de kast staan, met een ereplaats voor het prachtige Heaven And Hell uit 1975. De beste albums van Vangelis vind ik echter de albums die hij aan het begin van de jaren 80 maakte met Yes zanger Jon Anderson. Waarschijnlijk is bijna niemand het met me eens en ik was eerlijk gezegd zelf ook bang dat ik het inmiddels vreselijk zou vinden, maar nee, de combinatie van de bijzondere klanken van Vangelis en de bijzondere stem van Jon Anderson doet nog altijd wat met me, al is het maar vanwege de nostalgie. Ik zet het tweede van de drie albums nog maar eens op als eerbetoon aan de bijzondere Griekse muzikant, die gisteren overleed. Erwin Zijleman