Bij Cocteau Twins denk je aan zweverige klanken, maar de Schotse band klonk op haar debuutalbum nog ruw en direct, wat een album opleverde dat van mij inmiddels best een klassieker mag worden genoemd
Garlands kwam in 1982 aan als de spreekwoordelijke mokerslag. Diepe bassen, monotone ritmes, breed uitwaaiend gitaarwerk en bijzondere vocalen. Net zo donker als de muziek van The Cure of Joy Division, maar door de zang van Elizabeth Fraser toch net wat minder deprimerend. Garlands hoort voor mij bij de soundtrack van 1982 en veertig jaar later is het album me nog net zo dierbaar als op de dag van de release. Cocteau Twins zou later kiezen voor een stemmiger en zweveriger geluid. Ook prachtig, maar met name de wat ruwere klanken van Garlands zijn bij mij nog altijd goed voor kippenvel. AllMusic.com geeft het album een onvoldoende, ik neig persoonlijk eerder naar de perfecte tien.
De Britse band Cocteau Twins bracht tussen 1982 en 1996 acht albums uit. Het zijn albums die tot de dag van vandaag opduiken als inspiratiebron, vooral op albums die zijn uitgebracht op het fameuze 4AD label, waarop ook de meeste albums van Cocteau Twins zijn verschenen. Bij Cocteau Twins wordt meestal vooral gedacht aan het atmosferische of zelfs zweverige werk van de band uit Schotland, maar de albums van Cocteau Twins waren lang niet altijd atmosferische en zweverig.
De Amerikaanse website AllMusic.com biedt niet alleen een schat aan informatie, maar slaagt er wat mij betreft ook meestal in om het oeuvre van een band goed te duiden. Bij Cocteau Twins slaat de website de plank wat mij betreft echter volledig mis, door het debuutalbum van de band een dikke onvoldoende te geven. Ik vind Garlands uit 1982 zelf een uitstekend album en bovendien het beste Cocteau Twins album.
Het is een album waarop de contouren van het uiteindelijke geluid van de band opduiken, maar Garlands is ook een lekker ruw album vol invloeden uit de postpunk. Dat hoor je direct in Blood Bitch, waarmee het album opent. Diepe bassen, een redelijk monotoon ritme en breed uitwaaiende gitaarlijnen bepalen het geluid van Cocteau Twins. Het is een geluid dat fraai wordt gecombineerd met de wat onderkoelde maar nog niet heel zweverige vocalen van Elizabeth Fraser.
Cocteau Twins ontleende haar naam aan een song van de Schotse band Simple Minds en werd in 1979 geformeerd. Op Garlands zijn de vroege albums van Simple Minds zeker een inspiratiebron, maar het zijn vooral The Cure en Joy Division die hun sporen hebben nagelaten op Garlands. Cocteau Twins was ten tijde van Garlands een trio, wat zorgt voor een redelijk eenvoudig geluid.
Bassist Will Heggie speelt de diepe basloopjes die zo karakteristiek zijn voor de postpunk, waarna Robin Guthrie de ruimte vult met zijn gitaarwerk. Wat elektronisch en eenvoudig aandoend drumwerk completeert het geluid van Cocteau Twins op haar debuutalbum, waarna Elizabeth Fraser de overgebleven ruimte mag vullen met haar stem, die hier en daar vooral geïnspireerd lijkt door de zang van Siouxsie Sioux, maar zich ook langzaam maar zeker beweegt richting de zag die zo karakteristiek zou zijn voor Cocteau Twins.
Ik kan me op zich wel voorstellen dat Garlands niet de meeste indruk maakt wanneer je het album voor het eerst beluistert als onderdeel van het complete oeuvre van de band, maar in 1982 vond ik het een sensationeel goed album. Garlands heeft alles dat de postpunk van de late jaren 70 en vroege jaren 80 zo interessant maakte, maar de zang van Elizabeth Fraser zorgde ervoor dat het album anders klonk dan de albums van alle postpunk bands met een zanger.
Ik heb Garlands in 1982 en in de jaren die volgden compleet grijs gedraaid en hoewel ik absoluut een zwak heb voor de Cocteau Twins albums die zouden volgen, vind ik Garlands er nog steeds uitspringen. Het album klinkt door de wat monotone ritmes en de weinig variërende basloopjes nogal eenvormig, maar dat zorgt wat mij betreft juist voor de oneindige bezwering van het album.
Die basloopjes zijn verder prachtig en ook het gitaarwerk mag er wat mij betreft zijn, net als de zang van Elizabeth Fraser. Het was een tijdje geleden dat ik voor het laatst naar Garlands had geluisterd, maar de liefde van weleer laaide direct weer op voor deze klassieker in het genre. Erwin Zijleman
Garlands van Cocteau Twins is verkrijgbaar via de Mania webshop: