Het is vier jaar stil geweest rond Florence + The Machine, maar de Britse band keert deze week terug met Dance Fever. Op basis van de titel verwacht je misschien een dance album, maar dat is het zeker niet. De band rond Florence Welch heeft een bij vlagen behoorlijk ingetogen album gemaakt, al is een grootse en meeslepende uitbarsting nooit ver weg. De muziek van Florence + The Machine heeft zich nooit in een hokje laten duwen en dat lukt ook dit keer niet. Ondanks het opentrekken van een blik producers van naam en faam heeft Florence Welch haar eigenzinnigheid behouden en neemt ze je met haar geweldige stem mee op een wederom zeer fascinerende luistertrip.
Het is bijna vier jaar stil geweest rond Florence + The Machine, maar deze week is dan eindelijk de opvolger van High As Hope uit de zomer van 2018 verschenen. High As Hope werd vier jaar geleden nogal wisselend ontvangen, maar ik vond het zelf een prima album, vooral omdat er weer wat meer ruimte was voor de wat meer ingetogen songs van de band rond Florence Welch, die op de albums die aan High As Hope vooraf gingen wel erg doorsloegen richting bombastische elektropop.
Het nieuwe album Dance Fever heeft zich naar verluidt laten inspireren door de Middeleeuwse danswoede (in de medische wereld bekend als de Sint-Jansziekte), die in de Middeleeuwen hordes mensen aanzette tot net zo lang dansen tot ze er uitgeput of zelfs dood bij neervielen. Het zijn de dansfeesten waar, buiten de dramatische afloop, tijdens de coronapandemie reikhalzend naar werd uitgekeken en die inmiddels weer binnen ons bereik liggen.
Vanwege de titel van het album was ik op voorhand bang dat het tijdens de coronapandemie gemaakte album vooral gevuld zou zijn met bombastische elektropop voor de dansvloer. Die angst werd versterkt door het aantrekken van een blik producers voor Dance Fever, onder wie Jack Antonoff, Dave Bayley (Glass Animals) en Kid Harpoon. Die angst blijkt gelukkig ongegrond, want de coronapandemie inspireerde Florence Welch tot het maken van een uiterst veelzijdig album met het inmiddels van haar bekende kwaliteitsstempel.
Het is een persoonlijk album waarop Florence Welch afrekent met flink wat persoonlijke demonen en waarop de Britse muzikante, net als op haar vorige albums, vooral haar eigen ding doet. Dat eigen ding kan ook op Dance Fever weer alle kanten op. Het album bevat een aantal ingetogen en meer introspectieve songs, maar Florence + The Machine zijn ook dit keer niet vies van grootse en meeslepende klanken met hier en daar een uitstapje richting de dansvloer.
Toen Florence Welch dertien jaar geleden opdook met het briljante Lungs werd ze meer dan eens vergeleken met Kate Bush. Het is vergelijkingsmateriaal dat nog steeds relevant is. Niet omdat de muziek van Florence Welch lijkt op die van Kate Bush, want dat is maar heel af en toe het geval (Choreomania zou Kate Bush ook gemaakt kunnen hebben), maar wel omdat de Britse muzikante net als haar roemruchte landgenoot continu dingen doet die je niet verwacht.
Het levert inmiddels een uniek oeuvre op en binnen dit oeuvre sla ik Dance Fever hoger aan dan de meeste voorgangers, het debuutalbum Lungs uitgezonder. Ik heb persoonlijk niet zoveel met de bombastische en uptempo songs op het album, maar alle songs die buiten de lijntjes van de grootse elektropop kleuren zijn echt prachtig, waarna af en toe een elektronische uitbarsting niet zo heel erg is. Ook in de wat meer naar mainstream neigende songs doet de Britse band overigens weer van alles dat je niet verwacht, want Florence + The Machine blijft een indieband.
Zeker de wat overweldigendere songs op Dance Fever moet ik nog een tijdje op me in laten werken, maar alles bij elkaar genomen vind ik het nieuwe album van Florence + The Machine een uitstekend album, dat mijn verwachtingen heeft overtroffen en bovendien nog lang niet is gestopt met groeien. Erwin Zijleman
Dance Fever van Florence + The Machine is verkrijgbaar via de Mania webshop: