Miranda Lambert debuteerde 17 jaar geleden met een countryalbum met lekker veel rock, maar schoof op de albums die volgden langzaam maar zeker iets op richting countrypop, overigens zonder zich te conformeren aan de Nashville variant van de countrypop. Op haar nieuwe album schuift Miranda Lambert juist weer wat op richting Amerikaanse rootsmuziek. Palomino is niet helemaal vrij van invloeden uit de countrypop, maar hier en daar rockt de muziek van de Amerikaanse muzikante weer wat steviger, terwijl een smaakvol rootsgeluid het in de meeste songs heeft gewonnen van de toegankelijke countrypop. Palomino onderstreept nog maar eens hoe goed Miranda Lambert is. Iets dat ze in de VS overigens al lang weten.
De Amerikaanse muzikante Miranda Lambert debuteerde in 2005 met het album Kerosine. Het is een album dat vrijwel naadloos aansloot op het een jaar eerder verschenen Here For The Party van Gretchen Wilson. Net als Gretchen Wilson vond ook Miranda Lambert haar inspiratie zowel in de traditionele countrymuziek als in de modernere countrypop en koos ze voor wat rauwere muziek en teksten, waardoor ze uiteindelijk toch flink anders klonk dan de wat brave countrypop zangeressen uit Nashville.
Van Gretchen Wilson hebben we na een paar prima albums helaas niet veel bijzonders meer vernomen, maar Miranda Lambert levert deze week haar achtste soloalbum af. Feitelijk zelfs haar negende, als we het in eigen beheer uitgebrachte en niet opgemerkte titelloze album uit 2001 mee tellen. De Amerikaanse muzikante is na haar eerste albums wel wat opgeschoven van de rock naar de pop, maar de albums van Miranda Lambert ademen tot dusver kwaliteit en zijn ook voor liefhebbers van de wat meer traditionele en pure Amerikaanse rootsmuziek interessant.
Het geldt ook weer voor het deze week verschenen Palomino, dat zeker niet zo rockt als de eerste albums van Miranda Lambert, maar waarop de gitaren absoluut een voorname rol spelen en het snarenwerk bovendien van hoog niveau is. Palomino is een conceptalbum over het leven ‘on the road’, dat werd opgenomen in een periode waarin het op het podium staan tot stilstand kwam. Palomino bevat maar liefst zestien songs en is goed voor ruim 50 minuten muziek.
Net als op haar vorige albums kiest Miranda Lambert voor een mix van uptempo songs en meer ingetogen tracks, maar waar ze het afgelopen decennium wat opschoof richting countrypop, is Palomino juist weer wat opgeschoven richting Amerikaanse rootsmuziek. Het is hiermee een logisch vervolg op het rootsalbum The Marfa Tapes, dat Miranda Lambert vorig jaar maakte met collega muzikanten Jack Ingram en Jon Randall.
Miranda Lambert wordt, na een aantal albums met meer pop, door rootspuristen met enige argwaan bekeken, zeker nu ze in Las Vegas is neergestreken voor een lange theatertour, maar ook rootspuristen vinden veel van hun gading op het uitstekende Palomino. Zeker de wat meer rock georiënteerde songs herinneren aan de jongere dagen van de Amerikaanse muzikante, maar ook de meer ingetogen songs met hier en daar een vleugje pop zijn toch vooral ondergedompeld in de Amerikaanse rootsmuziek.
Palomino is prachtig geproduceerd door Jon Randall en Luke Dick, die het album hebben voorzien van een warmbloedig rootsgeluid, Het is een geluid waarin de stem van Miranda Lambert uitstekend gedijt. De stem van de Amerikaanse muzikante is geknipt voor de country en kan zowel in meer ingetogen als in de wat stevigere tracks uit de voeten en maakt ook van Mick Jagger’s Wandering Spirit wat moois.
Ik sla Palomino weer net wat hoger aan dan het in 2019 verschenen Wildcard, waarmee het album zich schaart onder de topalbums van de Amerikaanse muzikante. Miranda Lambert behoort in de Verenigde Staten tot de allergrootsten binnen de countrymuziek, maar is in Nederland nog altijd redelijk onbekend en onbemind. Hoogste tijd dat dit gaat veranderen, bijvoorbeeld met het uitstekende Palomini. Erwin Zijleman
