Ik was net iets meer dan twee jaar geleden diep onder de indruk van het debuutalbum van Jess Jocoy uit Nashville. Such A Long Way deed niet onder voor de beste rootsalbums van dat moment en imponeerde met een prachtig rootsgeluid, overtuigende songs en een geweldige stem vol gevoel. Jess Jocoy keert deze week terug met Let There Be No Despair. Het is een album dat wat stemmiger en wat meer ingetogen klinkt dan zijn voorganger, maar het geluid is ook dit keer zeer fraai. Nog mooier is de fantastische stem van Jess Jocoy, die nog wat meer indruk maakt dan op haar debuut en alle songs van het album tot enorme hoogten optilt. Absoluut een van de beste rootsalbums van 2022, dat is zeker.
De Amerikaanse muzikante Jess Jocoy bracht net iets meer dan twee jaar geleden haar debuutalbum Such A Long Way uit. Het album verscheen net nadat het coronavirus de wereld in haar greep had gekregen, waardoor nogal wat albums werden uitgesteld, maar het eerste album van Jess Jocoy gelukkig niet. Het zorgde er voor dat het debuut van de muzikante uit Nashville niet ondersneeuwde door een enorme stapel albums van bekendere muzikanten en daar ben ik tot op de dag van vandaag heel erg blij mee.
Such A Long Way van Jess Jocoy liet zich immers niet alleen beluisteren als een volstrekt tijdloos singer-songwriter album in het rootssegment, maar het bleek bovendien al heel snel een singer-songwriter album waarop Jess Jocoy werkelijk alles goed deed. Such A Long Way was prachtig geproduceerd, viel op door een even fraai als tijdloos rootsgeluid, bevatte bijdragen van topmuzikanten als meestergitarist Will Kimbrough, stond vol met aansprekende songs en liet ook nog eens een werkelijk geweldige zangeres horen.
Such A Long Way van Jess Jocoy dwong dan ook met heel veel overtuiging een plekje in mijn jaarlijstje af en schaarde de Amerikaanse muzikante bovendien onmiddellijk onder mijn persoonlijke favorieten binnen de Amerikaanse rootsmuziek van het moment, waarna het album me alleen maar dierbaarder werd.
Net iets meer dan twee jaar na het geweldige Such A Long Way is deze week opvolger Let There Be No Despair verschenen. Het album volgt op de vorig jaar verschenen EP Brighter Eyes, die wat mij betreft een stuk minder mooi klonk dan Such A Long Way. Let There Be No Despair klinkt gelukkig weer net zo mooi en indrukwekkend als het debuutalbum van Jess Jocoy en misschien nog wel mooier.
De muzikante uit Nashville deed voor de productie van haar nieuwe album een beroep op producer Brandon Bell, die eerder werkte met onder andere Brandi Carlile en Miranda Lambert. Vergeleken met het debuutalbum van Jess Jocoy klinkt Let There Be No Despair wat meer ingetogen en ook wat soberder. Het geweldige gitaarwerk van Will Kimbrough is vervangen door het over het wat minder stevige maar ook zeer fraai snarenwerk van multi-instrumentalist Ethan Ballinger, terwijl hiernaast de viool van Lydia Luce een zeer prominente rol heeft gekregen in het geluid van Jess Jocoy.
De Amerikaanse muzikante tekent zelf voor een serie geweldige songs en imponeert met haar stem, die sinds haar debuut alleen maar mooier is geworden. Net als op haar debuutalbum slaagt Jess Jocoy er op Let There Be No Despair in om haar songs met heel veel gevoel en doorleving te vertolken. De zang op het album heeft een nog wat prominentere plek in de mix gekregen en is, in ieder geval bij mij, tien songs en 41 minuten lang goed voor kippenvel.
Jess Jocoy schaarde zich met haar debuutalbum onder mijn favoriete zangeressen en songwriters in het genre en met het wonderschone Let There Be No Despair versterkt ze haar positie alleen maar. Ik was zeer gecharmeerd van de instrumentatie en productie op haar debuutalbum, maar ook het tweede album van Jess Jocoy klinkt fantastisch, terwijl de songs en de teksten alleen maar aan kwaliteit hebben gewonnen.
Het grote publiek en de grote platenmaatschappijen hebben het talent van Jess Jocoy vreemd genoeg nog niet ontdekt, maar dat kan alleen maar een kwestie van tijd zijn. Ook Let There Be No Despair is immers een weergaloos album, dat ik alvast opschrijf voor mijn jaarlijstje, ook al is het pas mei. Erwin Zijleman