Ruim een maand geleden verscheen Pineal Grind, het vierde album van Case Yonkhear. Het is een album dat vooralsnog helaas niet heel veel aandacht heeft gekregen, maar het album verdient deze aandacht absoluut. Case Yonkhear, een project van de Nederlandse muzikant Kees Jonkheer, laat zich ook op Pineal Grind weer met name beïnvloeden door popmuziek uit de jaren 70, maar de tijdloze popsongs worden ook altijd voorzien van een bijzondere twist. Kees Jonkheer nam zijn nieuwe album voor de afwisseling op in het Ugandese Kampala, maar Pineal Grind is uiteindelijk een logisch vervolg op de vorige albums van Case Yonkhear. Ik zou er zeker eens naar luisteren.
Ik heb op de krenten uit de pop al twee keer eerder aandacht besteed aan de muziek van Case Yonkhear. Het project van de Nederlandse muzikant Kees Jonkheer, ook bekend als de man achter het huiskamerconcerten platform Live In Your Living Room, debuteerde in 2011 met Soul Cream Head Shake, maar het in 2013 verschenen Off The Grid was mijn eerste kennismaking met de muziek van Case Yonkhear. Off The Grid werd in 2016 gevolgd door Echoes, dat net als zijn voorganger werd opgenomen in New York.
Zowel Off The Grid als Echoes vergeleek ik vooral met de muziek van Ben Folds (Five), maar beide albums stonden bol van de invloeden, waarvan er flink wat uit de jaren 70 kwamen. Het is een tijdje stil geweest rond Case Yonkhear, maar met het onlangs verschenen Pineal Grind vervolgt het alter ego van Kees Jonkheer zijn weg. De Nederlandse muzikant koos dit keer niet voor een studio in New York, maar verruilde Nederland voor het opnemen van zijn vierde album tijdelijk voor Kampala in Uganda. Kees Jonkheer zocht in Kampala de samenwerking met een aantal Afrikaanse muzikanten, waardoor ik op voorhand een totaal ander album dan Off The Grid of Echoes had verwacht.
Het tegendeel blijkt het geval, want ook bij beluistering van veel van de songs op Pineal Grind had ik vooral associaties met de muziek van Ben Folds Five, dat in 1997 met Whatever And Ever Amen een vergeten meesterwerk afleverde. Ook de invloeden uit de jaren 70 spelen nog altijd een belangrijke rol in de muziek van Case Yonkhear.
Onder andere in Soul Cream Head Shake, ook de titel van het debuutalbum van Case Yonkhear, hoor ik wat van 10cc in de bezetting met Kevin Godley en Lol Creme, waarna ook The Beatles nog even opduiken. Ook dit keer doe je de muziek van Case Yonkhear overigens tekort met het noemen van slechts een paar namen, want de Nederlandse muzikant laat zich door van alles en nog wat inspireren en verwerkt al deze invloeden in een fraai eigen geluid.
Het is een geluid waarin de invloeden uit de muziekscene van Kampala niet heel veel ruimte krijgen, ik hoor ze eigenlijk vooral in de afsluitende bonustrack. Heel erg vind ik dat overigens niet, want ik hou persoonlijk wel van het geluid dat Case Yonkhear perfectioneerde op zijn vorige album. De tijdloze jaren 70 popsongs met hier en daar een eigenzinnige twist zijn ook dit keer fraai ingekleurd, terwijl de songs die zich hebben laten beïnvloeden door de new wave uit de late jaren 70 wat ruwer en onderkoelder klinken.
De meeste songs op het album beginnen bij de piano, maar het geluid van Case Yonkhear is over het algemeen lekker vol ingekleurd, met hier en daar blazers als kers op de taart. Het past allemaal prachtig bij de stem van de Nederlandse muzikant, die de wat nostalgische sfeer in de muziek van Case Yonkhear versterkt.
Ik was zeer gecharmeerd van de vorige twee albums van Case Yonkhear, die overigens echt veel te weinig aandacht hebben gekregen, en ook Pineal Grind bevalt me weer uitstekend. Case Yonkhear verwerkt, zoals momenteel zoveel muzikanten, flink wat invloeden uit de jaren 70, maar voegt in tegenstelling tot de meeste van zijn soort- en tijdgenoten iets eigens en eigenzinnigs toe aan zijn songs. Mooi album weer. Erwin Zijleman