Ik heb absoluut een zwak voor postpunk, al is het wel jammer dat je er altijd zo depressief van wordt. De Nederlandse band MICH laat horen dat het ook anders kan. Nuts, het derde album van de band uit Amsterdam, bevat flink wat invloeden uit de postpunk, maar het is desondanks een album waar je alleen maar heel vrolijk van kan worden. De ritmesectie sleurt ook Nuts de donkere postpunk in, maar de gitaarloopjes klinken al een stuk opgewekter, waarna de zang van Sofie Winterson en Bastiaan Bosma definitief alle donkere wolken verdrijft. MICH jaagt er in sneltreinvaart twaalf pareltjes doorheen. Bijzonder lekker album van deze Nederlandse band.
Aan het begin van 2017 verscheen het titelloze debuut van de Nederlandse band MICH. Het was een album dat mijn aandacht trok via een heerlijk onbegrijpelijk persbericht, maar dat me uiteindelijk overtuigde met een serie even aanstekelijke als eigenzinnige songs met invloeden uit vooral de postpunk. Het debuutalbum van MICH riep bij mij associaties op met de muziek van Joy Division, The Cure en Talking Heads, aangevuld met wat dreampop, synthpop, shoegaze en Krautrock.
De in 2020 verschenen opvolger No vond ik net wat minder dan het debuutalbum en voegde wat mij betreft ook te weinig toe aan dit debuut, al had MICH met haar tweede album ook gewoon pech in een week met heel veel nieuwe releases. De Amsterdamse band heeft haar derde album op een gunstiger moment uitgebracht, want Nuts is een van de weinige echt interessante nieuwe releases deze week.
Ook op Nuts borduurt MICH voort op haar debuutalbum, maar waar het tweede album me wat tegenviel, klonk album nummer drie direct bij eerste beluistering bijzonder lekker. Vergeleken met het debuutalbum is de rol van Sofie Winterson wat gegroeid, waardoor de zang wat mij betreft aansprekender is dan op het debuut.
In muzikaal opzicht ligt Nuts in het verlengde van het debuutalbum, maar MICH legt wel wat andere accenten. Met name de bassen en de drums grijpen nog altijd terug op de postpunk uit de vroege jaren 80 en ook invloeden uit de new wave uit deze periode zijn nog duidelijk hoorbaar. De muziek van de Nederlandse band klinkt op Nuts wel wat lichtvoetiger en is ook niet vies van pop.
Zeker de meest aanstekelijke tracks op het album hebben, mede door de combinatie van een mannen- en een vrouwenstem, wel wat van Belle & Sebastian, maar het is wel Belle & Sebastian dat is ondergedompeld in een postpunk bad. Invloeden uit de postpunk voorzien de muziek van donkere tinten, maar de meeste songs van de band klinken ook heerlijk opgewekt. Het is een kunstje dat The Cure ook altijd goed heeft beheerst, maar bij de songs van MICH is de glimlach nog net wat breder.
Als ik Nuts vergelijk met het alweer bijna zes jaar oude debuutalbum valt op dat de nieuwe songs in muzikaal opzicht een stuk beter en vooral ook verzorgder klinken. De ritmesectie speelt heerlijk donker en strak, de synths klinken subtiel maar ook ruimtelijk en de gitaarloopjes zijn stuk voor stuk om van te smullen. Ook in vocaal opzicht is Nuts een stuk beter dan het debuutalbum van MICH en omdat ook de songs aansprekender zijn, is wat mij betreft de conclusie gerechtvaardigd dat MICH met Nuts haar beste album tot dusver heeft gemaakt.
Er zijn natuurlijk veel meer bands die citeren uit de genres en het tijdperk dat centraal staat op Nuts en er zijn ook veel meer bands die dezelfde inspiratiebronnen hebben als MICH, maar toch hoor ik maar zelden een album als Nuts. In nog geen half uur jaagt de Amsterdamse band er een dozijn songs doorheen en ze zijn allemaal even leuk. In een week waarin er nauwelijks iets fatsoenlijks is verschenen loopt MICH het risico dat alle aandacht is verslapt, maar daar is het aanstekelijke Nuts echt veel te goed en veel te leuk voor. Absoluut een Nederlandse band om heel trots op te zijn, want dit moet Pitchfork toch ook fantastisch vinden? Erwin Zijleman
De muziek van MICH is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Nederlandse band: https://michnl.bandcamp.com/album/nuts.