Zonder de notering in een alweer vergeten jaarlijstje was ik nooit op het spoor gekomen van Under The New Light van de Amerikaanse muzikante Maia Friedman. Dat zou zonde zijn geweest, want het solodebuut van de muzikante uit Brooklyn, New York, sluit vrijwel perfect aan op mijn muzieksmaak. Maia Friedman heeft een verleden in meerdere cultbands, waaronder Dirty Projectors, maar op haar eerste soloalbum maakt ze verrassend toegankelijke muziek. Het is aangenaam klinkende singer-songwriter pop met geregeld een hang naar de jaren 70, maar Maia Friedman maakt ook indruk met mooie klanken en een prachtige stem. Een helaas zwaar onderschat album.
Ik weet niet meer welk jaarlijstje het precies was, maar in een van de talloze jaarlijstjes die ik de afgelopen weken heb bekeken kwam ik Under The New Light van Maia Friedman tegen. Het is een album dat ik aan het begin van de lente niet heb opgemerkt en dat is gek, want Maia Friedman is zeker geen nieuwkomer in de muziek. De Amerikaanse muzikante is vooral bekend als lid van de band Dirty Projectors, maar ze maakte ook deel uit van een aantal andere cultbands, waaronder Coco en Uni Ika Ai.
Op basis van haar muzikale verleden had ik een wat experimenteel album verwacht van de muzikante uit Brooklyn, New York, maar dat is Under The New Light zeker niet. Op haar eerste soloalbum maakt Maia Friedman vooral toegankelijke en tijdloze singer-songwriter pop. Iedereen die, net als ik, het laatste album van Weyes Blood koestert, zal ook gecharmeerd zijn van het solodebuut van Maia Friedman.
Het is een album dat ze samen maakte met haar Uni Ika Ai collega’s Tom Deis en Peter Lalish, die mede tekenden voor de songs op het album, terwijl Coco collega Dan Molad aanschoof voor de productie. Under The New Light is een album dat direct vanaf de eerste noten bijzonder aangenaam klinkt en zelfs zo aangenaam dat het op het eerste gehoor geen album lijkt om heel druk over te doen.
Maia Friedman kiest vanaf de openingstrack van haar solodebuut voor warme en vooral organische klanken, die ze combineert met haar mooie en al even warme stem. Het zijn subtiele klanken die wat nostalgisch aandoen, waardoor Under The New Light, zeker bij vluchtige beluistering, een aangename 70s vibe heeft.
Het doet zoals gezegd wel wat denken aan de muziek van Weyes Blood, wiens And In The Darkness, Hearts Aglow in vrijwel geen enkel jaarlijstje ontbreekt dit jaar. Vergeleken met Weyes Blood kiest Maia Friedman voor wat minder uitbundige arrangementen, maar Under The New Light is absoluut zeer smaakvol ingekleurd met een hoofdrol voor subtiele maar wonderschone gitaarlijnen.
De aangename klanken op het album overtuigen bijzonder makkelijk en ook in vocaal opzicht speelt Maia Friedman vanaf de eerste noten een gewonnen wedstrijd. Vanwege de muziek die de Amerikaanse muzikante in het verleden maakte, verwacht ik constant verrassende wendingen of passages die wat meer tegen de haren in strijken, maar deze komen niet. Maia Friedman laat op haar debuutalbum als solomuzikante haar meest toegankelijke songs horen en ik moet zeggen dat dit me wel bevalt. Under The New Light is een album waarbij het heerlijk luieren of wegdromen is, maar op hetzelfde moment houdt de muzikante uit New York een behoorlijk hoog niveau vast.
Under The New Light is zo’n album dat je makkelijk vijf keer achter elkaar kunt beluisteren zonder dat het gaat vervelen en met een beetje geluk hoor je nog nieuwe dingen ook, want ondanks de consistente sfeer op het album varieert Maia Friedman voldoende in haar muziek, bijvoorbeeld door hier en daar wat dromerige en atmosferische klankentapijten toe te voegen aan haar song of door te variëren met haar stem, die prachtig fluisterzacht kan klinken, maar ook wat expressiever. Het was het afgelopen jaar dringen in het genre waarin Maia Friedman zich beweegt, maar Under The New Light steekt ruim boven de middelmaat uit. Erwin Zijleman
De muziek van Maia Friedman is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse muzikante: https://maiafriedman.bandcamp.com/album/under-the-new-light-2.