Ik was Sweet Billy Pilgrim eerlijk gezegd alweer vergeten, want het is een tijd stil geweest rond de eigenzinnige Britse band. Het is een band die ooit een mooie toekomst voor zich leek te hebben, maar Sweet Billy Pilgrim wist de cultstatus helaas nooit te ontstijgen. Ook op het deze week verschenen Somapolis laat de band uit Londen horen dat het prima albums maakt. Somapolis schiet alle kanten op, maar vermaakt elf songs lang met eigenzinnige maar ook makkelijk in het gehoor liggende songs. Het zijn songs met een hoog jaren 80 gehalte, maar in de jaren 80 waren er maar weinig bands die het niveau van Sweet Billy Pilgrim wisten te halen. Het blijft een unieke band.
Somapolis is het vijfde album van de Britse band Sweet Billy Pilgrim en de opvolger van het uit 2018 stammende Wapentak. Dat is een album dat ik niet heb opgemerkt, waardoor mijn laatste ervaring met de muziek van Sweet Billy Pilgrim stamt uit 2015, toen Motorcade Amnesiacs verscheen. De beste ervaringen heb ik echter met de eerste drie albums van de band uit Londen.
Sweet Billy Pilgrim schaarde zich met We Just Did What Happened And No One Came uit 2005, Twice Born Men uit 2009 en Crown And Treaty uit 2012 onder de lievelingen van de Britse muziekpers en leek uit te groeien tot een van de leukste cultbands van dat moment. Toen de band een contract tekende bij het Samadhisound label van David Sylvian leek er even nog veel meer in te zitten, maar platenmaatschappijen hebben vooralsnog weinig geduld met de muziek van de Britse band.
Het deze week verschenen Somapolis is zoals gezegd het vijfde album van Sweet Billy Pilgrim en met dit album heeft de band ook haar vijfde platenmaatschappij versleten. Dit verbaast me op zich niet, want de muziek van Sweet Billy Pilgrim is inmiddels al een jaar of zeventien een bonte mengelmoes van stijlen. Dat is op Somapolis niet anders, want ook het nieuwe album van Sweet Billy Pilgrim schiet alle kanten op.
In de openingstrack hoor ik vooral raakvlakken met bands als Elbow en The Blue Nile en dat is vergelijkingsmateriaal dat bij beluistering van alle albums van Sweet Billy Pilgrim opduikt. Het is ook vergelijkingsmateriaal dat niet lang stand houdt, want de broeierige openingstrack wordt gevolgd door een track die meer de kant van de blue eyed soul op gaat en bovendien zo lijkt weggelopen uit de jaren 80. Lang duurt dit allemaal niet, want naast invloeden uit de blue eyed soul duiken ook af en toe invloeden uit de synthpop op.
Laat ik het er maar op houden dat de muziek van Sweet Billy Pilgrim niet goed is te vergelijken met de muziek van anderen, het duiden van de muziek van de band zelf is al lastig genoeg. Ondanks alle invloeden en het inzetten van zowel mannen- als vrouwenvocalen klinkt Somapolis verrassend consistent. Het is een bijzondere gave van Billy Sweet Pilgrim, dat zowel genres als klankentapijten met speels gemak aan elkaar smeedt.
De Londense band is inmiddels gereduceerd tot een duo en het is een perfect op elkaar ingespeeld duo. Jana Carpenter en Tim Elsenburg kunnen allebei uit de voeten met flink wat instrumenten en beschikken bovendien over prima stemmen. De twee hebben de tijd genomen voor dit nieuwe album, dat naar verluidt een conceptalbum is dat is gebaseerd op de Wim Wenders film Wings Of Desire. Hiervoor heb ik met alleen een digitale versie van het album te weinig aanknopingspunten, maar ook zonder het overkoepelende verhaal ben ik zeer tevreden met dit album, dat misschien nog het meest lijkt op de geweldige albums van Prefab Sprout.
Net als deze band slaagt Sweet Billy Pilgrim er in om toegankelijke en hier en daar zelfs wat cheesy 80s pop te maken die heerlijk aangenaam klinkt, maar die ook razend knap in elkaar zit. Ook met Somapolis zal Sweet Billy Pilgrim waarschijnlijk slechts een zeer bescheiden publiek weten te bereiken, maar liefhebbers van goed gemaakte 80s pop moeten hier zeker eens naar luisteren. Erwin Zijleman
