Jaarlijstjes. Het is ieder jaar weer een worsteling. Hoe kom je van zo'n 400 krenten uit de pop tot een jaarlijstje met een stuk of 50 albums? Na een eerste selectie had ik nog ruim 100 albums over. Daar konden er met enige pijn in het hart nog wel wat vanaf, maar toen ik nog zo'n 85 albums over had werd het lastig. Toen ik er nog 75 over had wilde ik niet meer strepen, want de onderstaande 75 albums zijn me allemaal op een of andere manier heel dierbaar. Natuurlijk niet allemaal even dierbaar, want met name in de top 20 kom ik de albums tegen die ik het afgelopen jaar echt heel vaak heb beluisterd. Over de top 15 heb ik het langst nagedacht. Hierboven zijn de verschillen kleiner en kom ik waarschijnlijk iedere dag tot een andere volgorde. Goed, ik heb het voor dit jaar weer gehad. Hieronder mijn jaarlijstje over het wat mij betreft prachtige muziekjaar 2022.
75-61
De eerste 15. Het kan direct alle kanten op. Pop, Amerikaanse rootsmuziek, indierock, postpunk, spoken word. Sommige albums heb ik maanden geleden voor het laatst gehoord, anderen gisteren nog. Noah is beter dan Miley, Nederland en België doen niet onder voor de rest van de wereld, de dominantie van vrouwen valt hier nog mee.
Het hebben van een beroemde achternaam is waarschijnlijk niet in het voordeel van Noah Cyrus, die met haar knappe debuutalbum The Hardest Part de critici echter op indrukwekkende wijze de mond snoert.
De Amerikaanse muzikant Ian Noe neemt ons ook op River Fools & Mountain Saints weer mee terug naar de folk en country uit de jaren 70 en doet dat dit keer met een wat voller maar zeer smaakvol geluid.
De Amerikaanse band The Lumineers opent het muziekjaar 2022 met een serie geweldige songs, die het inmiddels vertrouwde geluid van de band laten horen, maar die ook net wat anders klinken.
De Amerikaanse singer-songwriter Jana Horn combineert op haar debuut Optimism een prachtige stem met sterke songs en een uiterst sobere maar ook bijzonder mooie instrumentatie.
De Belgische band Glitterpaard dook ooit op als Sparklehorse tribute band, maar met haar titelloze debuutalbum schaart de band uit Antwerpen zich in één klap onder de betere bands die onze Zuiderburen rijk zijn.
Miriam Moczko levert met HEIMAT een album af dat niet alleen opvalt door een hele bijzondere instrumentatie en een mooie en expressieve stem, maar ook door songs met diepgang en persoonlijke verhalen.
Chantal Acda maakt niet alleen prachtige soloalbums, maar imponeert ook met uiteenlopende samenwerkingsverbanden, zoals nu op het wonderschone A Closer Distance met de Italiaanse muzikant Bruno Bavota.
Wilco keert op Cruel Country terug naar de wortels van voorganger Uncle Tupelo en komt met vijf kwartier voornamelijk ingetogen country en folk op de proppen, met de kwaliteit die we van de band gewend zijn.
Ezra Furman levert met het donkere en buitengewoon intense All Of Us Flames een ruwe diamant af, die je zelf mag slijpen en die vervolgens al snel steeds feller begint te blinken en te fonkelen.
Time Bend And Break The Bounder van Sinead O’Brien is even wennen voor een ieder niet gek is op “spoken word” albums, maar wat valt er uiteindelijk veel moois te ontdekken op dit fascinerende album.
Touren zat er door de coronapandemie even niet in voor Katie Crutchfield en Jess Williamson, die daarom als het gelegenheidsduo Plains maar een bijzonder fraai countryalbum vol geweldige harmonieën maakten.
Het Amerikaanse duo Momma vindt haar inspiratie in de jaren 90 en overtuigt op Household Name met hoge gitaarmuren, veel dynamiek, heerlijk melodieuze songs en aangenaam meisjesachtige vocalen.
Roos Meijer leverde een paar maanden geleden een prachtig folkalbum af en voegt daar nu, samen met Javièr den Leeuw, een dreampop album aan toe, dat Maida Rose op de kaart zet als smaakmaker in het genre.
De Amerikaanse muzikante Kim Ware trok nog niet heel veel aandacht met haar band The Good Graces, maar levert met het onder haar eigen naam uitgebrachte Ready een geweldig album vol zonnestralen af.
Precies een jaar na het terecht zo geprezen debuut, keert de Britse band Black Country, New Road terug met een nieuw album dat anders, toegankelijker, intiemer, intenser maar vooral nog een stuk indrukwekkender is.
60 - 46
De volgende 15. Weer een bonte mix. Een paar verrassingen van recente datum, maar ook albums die ik alweer bijna vergeten was. De dominantie van vrouwen begint toe te nemen, maar het palet aan stijlen is nog altijd bont. Deze 15 laten bovendien horen dat experimenteren loont.
Earthbound van LAVALU valt op door een prachtige klassieke instrumentatie, maar door de aantrekkelijke songs en de mooie stem van de Nederlandse muzikante neigt het album ook naar pop.
De Britse band Dry Cleaning debuteerde vorig jaar met een bijzonder geluid, dat nu wordt vervolmaakt op het buitengewoon fascinerende, avontuurlijke en vaak ook wonderschone Stumpwork.
De Amerikaanse band Gladie grijpt op haar tweede album nadrukkelijk terug op de indierock uit de jaren 90, maar trekt ook de aandacht met een geweldig gitaargeluid, gevarieerde songs en de persoonlijkheid van Augusta Koch.
De Belgische muzikant Bert Dockx heeft met Safe een intiem en subtiel, maar ook veelkleurig en wonderschoon album gemaakt, dat zorgt voor een fraai rustpunt in deze hectische en gewelddadige tijden.
De lat lag angstig hoog na de uitstekende eerste twee albums van Julia Jacklin, maar met het prachtige en vooral ingetogen PRE PLEASURE gaat de Australische muzikante er moeiteloos overheen.
De Amsterdamse muzikante Flora Sophi levert met If/When een prachtig debuutalbum af, dat elf songs lang intrigeert met bijzondere elektronische klanken en betovert met wonderschone vocalen en eigenzinnige songs.
Carson McHone maakte met Carousel een van de mooiste rootsalbums van de afgelopen jaren, maar gooit het samen met producer Daniel Romano over een andere boeg op Still Life, dat bij iedere luisterbeurt mooier wordt.
De Amerikaanse muzikante Anaïs Mitchell stortte zich de afgelopen jaren vol overgave op haar musical Hadestown, maar keert gelukkig terug als singer-songwriter op haar beste album tot dusver.
Het debuutalbum van de Britse ‘supergroep’ The Smile moest wel haast bezwijken onder de torenhoge verwachtingen, maar A Light For Attracting Attention is een prachtig en razend spannend album.
Gwenno schuift op haar derde album Tresor op richting wat subtielere en vaak sprookjesachtige klanken, die prachtig combineren met het gebruik van lokale talen en de bijzondere stem van de muzikante uit Wales.
Naima Joris levert met While The Moon een debuutalbum af dat opvalt door subtiele maar wonderschone klanken en imponeert met een stem die negen songs lang dwars door de ziel snijdt.
De eerste twee albums van de Ierse band Fontaines D.C. waren geweldig en ook het wat toegankelijkere en deels andere wegen inslaande Skinty Fia komt weer aan als de spreekwoordelijke mokerslag.
Nilüfer Yanya maakte bijna drie jaar geleden flink wat indruk met haar debuutalbum Miss Universe, waarop ze een uniek eigen geluid liet horen, dat ze op haar nieuwe album verder vervolmaakt.
BJ Barham maakt met zijn band American Aquarium inmiddels al jaren uitstekende albums en ook het deze week verschenen Chicamacomico is weer een rootsalbum vol songs van wereldklasse.
De Britse muzikante Sophie Jamieson debuteert, negen jaar na haar eerste stappen in de muziek, imponerend met een intiem, intens en donker album dat dwars door de ziel snijdt met rake klanken en doorleefde vocalen.
45-31
En nog 15. De mannen komen er al bijna niet meer aan te pas. Vrouwelijke singer-songwriters overheersen, maar er zijn gelukkige ook eigenzinnige muzikanten als yeule, die er bovendien voor zorgt dat Azië is vertegenwoordigd in mijn lijstje, terwijl Rosalía zorgt voor de Spaanse inbreng.
De Britse band Big Joanie heeft wortels in de punk en een diepe liefde voor postpunk, maar het drietal uit Londen sleept er op Back Home van alles bij, wat een fascinerend album oplevert dat maar groeit en groeit.
De Nieuw-Zeelandse band The Beths gaat op Expert In A Dying Field verder waar de twee voorgangers ophielden en vermaakt meedogenloos met onweerstaanbaar lekkere en goed gemaakte gitaarpop.
Drie jaar na haar geweldige debuutalbum, keert Sarah Lee Langford, dit keer samen met Will Stewart, terug met Bad Luck & Love dat al net zo imponeert met geweldig gitaarwerk en uitstekende zang.
Rosalía maakte in 2018 een onuitwisbare indruk met het fascinerende El Mal Querer, maar overtreft dit album met het onnavolgbare MOTOMAMI, dat imponeert met een orkaan van avontuur.
Jake Lenderman maakte vorig jaar een jaarlijstjesalbum als lid van de Amerikaanse band Wednesday en herhaalt dit kunstje nu als MJ Lenderman met het briljante en onweerstaanbaar lekkere Boat Songs.
Aoife Nessa Frances legde de lat helemaal aan het begin van 2020 hoog met haar prachtige debuutalbum Land Of No Junction, maar opvolger Protector gaat er verrassend makkelijk overheen.
De Amerikaanse muzikante Jess Jocoy maakt op Let There Be No Despair nog net wat meer indruk dan op haar debuutalbum en kan binnen de Amerikaanse rootsmuziek van het moment met de allerbesten mee.
Singer-songwriter Cate Le Bon staat garant voor bijzondere albums en levert ook met Pompeii weer een album af dat even de tijd moet krijgen, maar dat vervolgens naar grote hoogten groeit.
De Amerikaanse muzikante Anna Tivel maakte de afgelopen jaren al een aantal prachtige albums, die worden overtroffen door het bijzondere en wonderschone Outsiders, dat om te janken zo mooi is.
‘Til The Sun Comes Up van de Amerikaanse muzikante Natalie Prauser is een verbluffend goed rootsalbum, wat het extra schrijnend maakt dat het debuutalbum van de muzikante uit Kansas City vooralsnog niet veel aandacht krijgt.
Liefhebbers van tijdloze singer-songwriter pop hadden het afgelopen jaar al niets te klagen, maar met Gentlewoman van M. Lucky krijgen ze er nog een sensationeel goed album van eigen bodem bij.
Ik had tot dusver niet zo veel met de muziek van The White Buffalo, maar Year Of The Dark Horse is een verpletterend mooi album, waarop het alter ego van Jake Smith bijzondere nieuwe wegen in slaat.
Ook op haar vierde album doet de Nieuw-Zeelandse muzikante Aldous Harding continu dingen die je niet verwacht, maar betovert ze ook tien tracks lang met songs die de fantasie genadeloos prikkelen.
Glitch Princess van yeule is het spreekwoordelijke vat vol tegenstrijdigheden, maar ook een wonderschoon en buitengewoon avontuurlijk album dat popmuziek laat horen zoals je die nog niet eerder heb gehoord.
Na een heleboel ellende kiest de Amerikaanse muzikante Jessica Willis Fisher voor zichzelf op het zeer overtuigende Brand New Day, dat in meerdere opzichten opvalt binnen het enorme aanbod in het rootssegment.
30-16
De laatste 15 voor de top 15. Wederom vooral vrouwen, waaronder een aantal persoonlijke favorieten die niet hadden misstaan in de top 15. Eric Chenaux zorgt voor het experiment, Alvvays en Wet Leg voor de meedogenloos aanstekelijke popsongs. Verder vooral geweldige singer-songwriters.
Macie Stewart probeerde het vorig jaar al eens met het breakup album Mouth Full Of Glass, maar er was een re-release voor nodig om dit werkelijk prachtige album alsnog onder de aandacht te brengen.
De Zweedse band Hater maakte in 2018 indruk met het dromerige Siesta, maar het nu verschenen en wat stevigere Sincere is nog een aantal klassen beter en moet de band uit Malmö definitief op de kaart gaan zetten.
Josienne Clark begon een jaar of drie geleden aan de bouw van een fascinerend oeuvre en ook het deze week verschenen mini-album Now & Then baart zowel in muzikaal als in vocaal opzicht opzien.
Hunger van de Nederlandse muzikante iET verscheen een paar maanden geleden en is helaas wat ondergesneeuwd, maar het is een wonderschoon en razend knap album, dat maar blijft verbazen en betoveren.
Natuurlijk is het debuutalbum van het Britse duo Wet Leg een enorme hype, maar ondertussen leveren Rhian Teasdale en Hester Chambers wel het ene na het andere volstrekt onweerstaanbare popliedje af.
Say Laura van de Canadese muzikant Eric Chenaux lijkt door de combinatie van experimentele gitaarklanken en wonderschone zang geen moment op andere albums van het moment, maar wat is het mooi en bijzonder.
Maar net een jaar na het imponerende Ignorance, keert The Weather Station terug met het flink anders klinkende maar minstens even indrukwekkende How Is It That I Should Look At The Stars.
De samenwerking tussen de Schotse singer-songwriter Dean Owens en de twee voormannen van de Amerikaanse band Calexico levert een bijzonder klinkend album op dat makkelijk overtuigt.
De Amerikaanse singer-songwriter Joan Shelley vervolgt haar weg met het intieme The Spur, dat vol staat met ingetogen, maar prachtig ingekleurde folksongs, die worden gedragen door haar wonderschone vocalen.
A.A. Williams vervolgt haar weg met een album waarop ze wederom haar klassieke opleiding combineert met een liefde voor metal, wat een serie songs vol indrukwekkende spanningsbogen oplevert.
Sarah Beth Tomberlin maakte diepe indruk met haar fraaie debuutalbum, maar haar intieme, persoonlijke en avontuurlijke tweede album is nog veel beter, wat één van de muzikale hoogtepunten van 2022 oplevert.
De Canadese band Alvvays keert terug na een stilte van vijf jaar, maar is het maken van onweerstaanbaar lekkere popliedjes met een vleugje shoegaze en dreampop gelukkig niet verleerd.
Zeker bij eerste beluistering moest ik vooral aan Natalie Merchant denken, maar Stolen Time van Abigail Lapell blijkt al snel een wonderschoon en bijzonder folkalbum dat met de besten in het genre mee kan.
Eerie Wanda, een project van de Nijmeegse muzikante Marina Tadic, vervolgt haar weg met het uitstekende Internal Radio, dat indruk maakt met donkere maar ook zeer sfeervolle songs vol geheimen.
Beach House heeft lang gewerkt aan haar achtste album, maar nu Once Twice Melody er eindelijk helemaal is, kunnen we concluderen dat dit dubbelalbum een verrijking is voor het bijzondere oeuvre van het tweetal.
15 -1
De top 15. Mijn voorkeur voor vrouwelijke singer-songwriters wordt steeds duidelijker. Zeker in de top 1o bleef het lang schuiven, maar uiteindelijk moet dit het zijn. Voor een deel zijn het de namen die ik op basis van ervaringen uit het verleden wel had verwacht, maar Florist, Madison Cunningham, Trampled By Turtles, Gemma Laurence en Ethel Cain zou ik een jaar geleden echt nooit verzonnen hebben. En dan de nummer 1. Ze flikt het weer, net als in 2020.
Angel Olsen slaagt er tot dusver in om op ieder album weer anders te klinken, maar wel garant te staan voor kwaliteit, wat haar ook weer lukt met het vooral met countrysongs gevulde Big Time
Angel Olsen kreeg het afgelopen jaar te maken met intense vreugde en intens verdriet en waarin kun je dit beter bezingen dan in countrysongs. Het door Jonathan Wilson geproduceerde Big Time wordt Angel Olsen’s countryalbum genoemd en daar valt veel voor te zeggen, al maakt de Amerikaanse muzikante ook wel wat uitstapjes naar andere genres. Jonathan Wilson heeft het door topmuzikanten volgespeelde album fraai geproduceerd, maar het is de zang van Angel Olsen die ook dit keer de meeste indruk maakt. Haar stem riep in het verleden nog wel eens wat weerstand op, maar op haar countryalbum zingt Angel Olsen de sterren van de hemel. Een volgend topalbum in een fascinerend oeuvre.
Laurel Hell van Mitski wordt hier en daar wat te makkelijk in het hokje lichtvoetige synthpop geduwd, maar het is een interessant en uitstekend album, dat niet onder doet voor de vorige verrichtingen van Mitski
Mitski had al een aantal albums op haar naam staan toen ze in 2016 doorbrak met Puberty 2. Sindsdien is haar geluid wat minder ruw en stekelig geworden en die lijn wordt doorgetrokken op Laurel Hell. Het is het meest toegankelijke album van Mitski tot dusver, zeker wanneer de muzikante uit New York de synthpop omarmd. Hiertegenover staan een aantal minder uitbundig ingekleurde en indringendere songs, waarin Mitski laat horen dat ze een geweldige zangeres is. Ook de op het eerste gehoor vooral aanstekelijke songs zitten echter veel interessanter in elkaar dan bij eerste beluistering het geval lijkt, waardoor ook dit nieuwe album van Mitski er weer mag zijn.
Emily Sprague had op het vorige album van Florist de andere leden van de band niet nodig, maar op het met de hele band opgenomen titelloze vierde album, stijgt de band uit New York tot grote hoogten
Emily Alone was drie jaar geleden een prima album van de Amerikaanse band Florist, die op dat moment feitelijk alleen uit zangeres Emily Sprague bestond. Op het deze week verschenen titelloze album overtreft Florist, dat inmiddels weer een echte band is, zichzelf op alle fronten. Het bijna een uur durende album is deels gevuld met sfeervolle instrumentale tracks, die de folky songs met een hoofdrol voor Emily Sprague prachtig ondersteunen. De band creëert een bijzondere sfeer door het gebruik van samples en het opzoeken van experiment en het is een sfeer die wel wat doet denken aan het laatste album van Big Thief, dat er met Florist een serieuze concurrent bij heeft gekregen.
De Amerikaanse muzikante Madison Cunningham levert met Revealer een razendknap en wonderschoon album af, dat zowel in muzikaal als vocaal opzicht de fantasie eindeloos prikkelt met bijzonder spannende songs
Ik had tot voor kort nog nooit van Madison Cunningham gehoord, maar sinds mijn eerste beluistering van haar nieuwe album Revealer, acht ik de kans dat ze hoog gaat opduiken in mijn jaarlijstje in december levensgroot. De Amerikaanse muzikante beschikt over een prachtige stem en is een getalenteerd gitarist en songwriter. Samen met heel wat topmuzikanten en gerenommeerde producers, heeft ze een album gemaakt dat nooit voor de makkelijkste weg kiest, maar desondanks moeiteloos verleidt. De avontuurlijke songs van Madison Cunningham verbazen en verwonderen, maar klinken ook nog eens bijzonder aangenaam en Revealer wordt alleen maar mooier als je het album vaker hoort. Indrukwekkend.
Na twee fantastische indiefolk albums in 2020 en twee geslaagde remakes van eerdere countrypop albums in 2021, keert Taylor Swift in 2022 terug naar de pop met wederom een geweldig album
Ik had stiekem gehoopt op een vervolg op Folklore en Evermore, maar op Midnights keert Taylor Swift terug naar de pop. Het is gelukkig wel pop van een niveau dat maar weinig muzikanten gegeven is. Samen met topproducer Jack Antonoff en in de op het allerlaatste moment toegevoegde bonustracks toch ook nog met Aaron Dessner, grossiert Taylor Swift in heerlijk lome en voornamelijk elektronisch ingekleurde popliedjes. Het zijn popliedjes die opvallen door de prachtige instrumentatie en productie en natuurlijk door de mooie stem van Taylor Swift, maar het zijn ook weer popliedjes die het eigenzinnige talent van de Amerikaanse muzikante laten horen. Knap dat ze het weer flikt.
De Britse muzikant Michael Head behoort inmiddels al enkele decennia tot de beste Britse songwriters en dat hij dit kunstje nog niet verleerd is laat hij horen op het wederom prachtige Dear Scott
Het lukte niet met Pale Fountains en ook de albums van Shack kregen, ondanks geweldige recensies, niet de brede steun die de Britse muzikant Michael Head zo verdient. De muzikant uit Liverpool is het afgelopen decennium niet meer zo heel productief, maar als hij een album maakt is het goed. Het deze week verschenen Dear Scott staat vol met popsongs die je na één keer horen niet meer wilt missen. Het zijn popsongs met flarden uit het verleden van Michael Head en flarden van een aantal smaakmakers uit de jaren 80. Het zijn ook popsongs vol zonnestralen, die hier en daar een vleugje nostalgie bevatten, maar ook fris en eigentijds klinken. Michael Head blijft een held.
De Franse muzikante Agnès Gayraud, oftewel La Féline, maakte drie jaar geleden een jaarlijstjesalbum met het geweldige Vie Future en herhaalt dit kunstje nu met het minstens even intrigerende Tarbes
Ik volg de Franse popmuziek misschien niet op de voet, maar hou de nieuwe releases binnen de Franse popmuziek wel in de gaten. Ik durf daarom wel te beweren dat La Féline behoort tot het beste dat de Franse popmuziek te bieden heeft. Dat bewees het alter ego van Agnès Gayraud drie jaar geleden met het avontuurlijke maar ook wonderschone Vie Future en dat doet de Franse muzikante deze week met het minstens even mooie en bijzondere Tarbes. Ook het nieuwe album van La Féline staat weer vol met songs vol verrassing en avontuur, maar op een of andere manier is Tarbes ook een toegankelijk album. Ik schrijft ook dit album alvast op voor mijn jaarlijstje.
Na drie werkelijk prachtige albums laat VanWyck, het alter ego van de Nederlandse muzikante Christien Oele, op The Epic Tale Of The Stranded Man horen dat het nog wat mooier en indrukwekkender kan
Iets meer dan vier jaar na het droomdebuut An Average Woman, keert de Amsterdamse muzikante Christien Oele als VanWyck terug met haar vierde albums. Het leek me op voorhand bijna onmogelijk, maar The Epic Tale Of The Stranded Man is nog een stuk beter dan zijn voorgangers. Het conceptalbum The Epic Tale Of The Stranded Man vertelt een bijzonder verhaal, is nog wat mooier en veelzijdiger ingekleurd dan de vorige albums en ook dit keer maakt Christien Oele diepe indruk met haar prachtige stem, die met veel gevoel de verhalen van haar songs vertelt. Er zijn dit jaar al flink wat mooie albums verschenen, maar dit albums steekt er wat mij betreft met kop en schouders bovenuit. Onwaarschijnlijk mooi.
Big Thief steeg in 2019 al twee keer tot grote hoogten, maar doet er nog een schepje bovenop op het veelzijdige maar van de eerste tot en met de laatste noot geweldige nieuwe album, dat de band definitief schaart onder de grote bands
Na U.F.O.F. en Two Hands waren de verwachtingen met betrekking tot het vijfde album van Big Thief hooggespannen, maar de band uit Brooklyn, New York, overtreft ze op alle fronten. De band schuift flink op richting Amerikaanse rootsmuziek, maar de muziek van Big Thief kan gelukkig ook nog altijd ontsporen en het experiment opzoeken. In muzikaal opzicht zijn flinke stappen gezet en ook in vocaal opzicht is Big Thief gegroeid, maar de meeste groei zit in de songs, die vaak ontspannen klinken, maar ook vol onderhuidse spanning zitten. Na de albums uit 2019 is Dragon New Warm Mountain I Believe In You het laatste dat ik van Big Thief had verwacht, maar wat is het mooi, 80 minuten lang.
Courtney Marie Andrews leverde de afgelopen jaren een aantal fantastische albums af, maar op het weergaloze Loose Future overtreft de jonge Amerikaanse singer-songwriter zichzelf echt op alle fronten
Het duurde even voordat Courtney Marie Andrews doorbrak naar een groter publiek, maar vervolgens was er ook geen houden aan. Loose Future, al het negende album van de pas 31 jaar oude muzikante, is nog veel beter dan zijn voorgangers. De net wat lichtvoetiger klinkende songs op het album zijn ijzersterk, de muziek van Courtney Andrews is dit keer echt prachtig ingekleurd en de muzikante uit Phoenix, Arizona, zingt niet alleen de sterren van de hemel, maar zingt ook nog eens met veel emotie. In een paar jaar tijd is Courtney Marie Andrews van een obscuur talent uitgegroeid tot een grote belofte voor de toekomst, maar met het onbetwiste jaarlijstjesalbum Loose Future hoort ze echt bij de allerbesten in het genre.
De Amerikaanse band Trampled By Turtles draait al een kleine twintig jaar mee, maar levert voor mij uit het niets een waar meesterwerk af, dat flink gaat scoren in mijn jaarlijstje over een paar weken
Alpenglow van Trampled By Turtles lag al een paar weken vrij anoniem op de stapel, maar toen het album hier af kwam was ik onmiddellijk verkocht. Verkocht door het geweldige snarenwerk waaruit het geluid van de band bestaat, verkocht door de uitstekende zang, verkocht door de songs die je na één keer horen eindeloos wilt koesteren en verkocht door de fraaie productie van Jeff Tweedy, die deze relatief onbekende Amerikaanse band een flinke duw in de rug kan geven. Het zou niet meer dan terecht zijn, want Alpenglow van Trampled By Turtles is een fantastisch album en het wordt alleen maar beter. Duluth, Minnesota, is onlosmakelijk verbonden met Bob Dylan en Low, maar nu ook met Trampled By Turtles.
Weyes Blood vervolgt haar imposante muzikale reis met het werkelijk prachtige And In The Darkness, Hearts Aglow, dat betovert met memorabele songs, wonderschone arrangementen en zang om van te watertanden
Na de jaarlijstjesalbums The Innocents, Front Row Seat To Earth en Titanic Rising lag de lat ontiegelijk hoog, maar het deze week verschenen And In The Darkness, Hearts Aglow gaat er wat mij betreft overheen. De songs van Natalie Mering zijn misschien wat toegankelijker geworden, maar de arrangementen op het album zijn wederom betoverend mooi, wat ook geldt voor de zang van de Amerikaanse muzikante, die hier en daar herinnert aan Karen Carpenter. And In The Darkness, Hearts Aglow slaat op fraaie wijze een brug tussen verleden en heden en voorziet de donkere avonden van het moment van een prachtige soundtrack. Schrijf maar alvast op voor de jaarlijstjes.
De Amerikaanse folkie Gemma Laurence maakt op Lavender diepe indruk met intieme en emotievolle folksongs en prachtige zang, maar durft ook buiten de lijntjes te kleuren met bijzondere klanken
Lavender van Gemma Laurence begint als een standaard folkalbum met akoestische gitaar, banjo en een mooie stem, maar naarmate het album vordert laat de Amerikaanse muzikante horen dat ze geen standaard folkie is. De stem van Gemma Laurence is niet alleen uitzonderlijk mooi, maar ze vertolkt haar persoonlijke songs ook met veel gevoel. Verder zoekt ze in de vaak zeer sfeervolle instrumentatie zo nu en dan flink het avontuur, waardoor Lavender veel meer is dan het zoveelste folkalbum van het moment. Hoe vaker ik er naar luister, hoe indrukwekkender dit album wordt. Lavender zou zomaar een van de grote verrassingen van 2022 kunnen worden.
De Amerikaanse muzikante Hayden Anhedönia debuteert als Ethel Cain met een vijf kwartier durend album dat een groot deel van de tijd imponeert en bezweert met muziek die je genadeloos bij de strot grijpt
Ik had tot deze week nog nooit van Ethel Cain gehoord, maar de Amerikaanse muzieksites scharen haar debuutalbum Preacher’s Daughter vrijwel unaniem onder de beste nieuwe albums van deze week. En terecht. Het is een album dat meerdere kanten op kan, maar over het algemeen genomen maakt het alter ego van de Amerikaanse muzikante Hayden Anhedönia diepe indruk. Ze doet dit met wat trage en meestal opvallend donker ingekleurde songs, wat uitstekend past bij haar mooie stem, die vaak een vleugje Lana Del Rey bevat. De persoonlijke songs op het album zijn vaak lang en bouwen de spanning op bijzondere wijze op, wat kan resulteren in aardedonkere of zelf bijna beangstigende klanken. Bijzonder fascinerend album.
Lera Lynn leverde met het uit 2020 stammende On My Own een zwaar onderschat prachtalbum af en houdt het hoge niveau van dat album vast op het minstens net zo mooie en jaarlijstjeswaardige Something More Than Love
Lera Lynn maakte een verpletterende indruk in de HBO serie True Detective, maar ook de albums die ze sindsdien maakte vind ik van een overrompelende schoonheid. Na het geweldige maar helaas grotendeels genegeerde On My Own uit 2020, keert de muzikante uit Nashville deze week terug met Something More Than Love. Het is wederom en album waarop Lera Lynn verschillende invloeden weet te combineren in een mooi eigen geluid, waarop ze indruk maakt met songs die zich makkelijk in het geheugen nestelen en waarop ze meedogenloos verleidt met haar mooie stem, die de zorgen van deze rare tijd verruilt voor zorgeloze zomerdagen van lang geleden. Wederom een prachtalbum van de Amerikaanse muzikante.