Lavender van Gemma Laurence begint als een standaard folkalbum met akoestische gitaar, banjo en een mooie stem, maar naarmate het album vordert laat de Amerikaanse muzikante horen dat ze geen standaard folkie is. De stem van Gemma Laurence is niet alleen uitzonderlijk mooi, maar ze vertolkt haar persoonlijke songs ook met veel gevoel. Verder zoekt ze in de vaak zeer sfeervolle instrumentatie zo nu en dan flink het avontuur, waardoor Lavender veel meer is dan het zoveelste folkalbum van het moment. Hoe vaker ik er naar luister, hoe indrukwekkender dit album wordt. Lavender zou zomaar een van de grote verrassingen van 2022 kunnen worden.
De (alt-)countryspecialisten van het Amerikaanse muziektijdschrift No Depression wezen me eerder deze week op Lavender van Gemma Laurence. Het is een (mini-)album dat slechts acht songs en een kleine dertig minuten muziek bevat, maar dat is ook echt het enige dat ik heb aan te merken op het tweede album van de singer-songwriter uit Brunswick, Maine, die sinds kort vanuit Brooklyn, New York, opereert.
Haar debuutalbum Crooked Heart verscheen overigens in de zomer van 2020 en sneeuwde helaas wat onder door de coronapandemie. Lavender verdient een veel beter lot, want het is een prachtig en veelzijdig album. Gemma Laurence kan op haar tweede album uit de voeten met uiterst ingetogen en traditioneel aandoende folk, maar ze kan haar songs ook een stuk avontuurlijker inkleuren.
Lavender bevat een aantal relatief sober klinkende folksongs, waarin fraai akoestisch gitaarspel of banjospel en de mooie en warme stem van de Amerikaanse muzikante domineren. Wanneer je deze songs met wat meer aandacht beluistert hoor je dat Gemma Laurence haar muziek op subtiele wijze verder heeft ingekleurd met vooral organische klanken, waaronder die van de pedal steel, slide gitaar, cello en trompet.
Een enkele keer kiest de muzikante uit Brooklyn voor een wat steviger geluid, zoals in de prachtige titelcrack waarin ze de sobere folk langzaam maar zeker verruilt voor een tegen rock aanleunend geluid met hier en daar zelfs wat gruizige gitaarmuren. Het is een song vol dynamiek in de instrumentatie, maar ook in de zang.
Gemma Laurence kleurt vaak subtiel buiten de lijntjes van de akoestische folk, maar omdat ze dit ook een enkele keer nadrukkelijk doet, klinkt Lavender duidelijk anders dan de albums van al die andere folkies. De muziek van Gemma Laurence zou van mij veel vaker mogen ontsporen als in de titeltrack, maar ook wanneer de Amerikaanse muzikante kiest voor wat traditioneler ingekleurde folksongs overtuigt ze mij vrij makkelijk van haar kwaliteiten.
Dat heeft alles te maken met haar bijzondere stem. Het is een stem die uitstekend past bij het folky repertoire, maar de stem van Gemma Laurence klinkt wat minder steriel en wat warmer dan gebruikelijk in het genre. Zeker in de wat intiemer klinkende songs op het album zingt de muzikante uit Brooklyn bovendien met veel gevoel en expressie en laat haar stem ook nog eens fraai ondersteunen door de stemmen van flink wat achtergrondzangers en -zangeressen.
Het zijn helaas slechts acht songs die Gemma Laurence heeft uitgebracht, maar het zijn stuk voor stuk wonderschone songs. Het zijn songs die zich zeer makkelijk opdringen, maar onder andere door de fraaie accenten in de instrumentatie en de zeer overtuigende zang, zijn het ook songs die nog lang beter worden.
Lavender van Gemma Laurence begon deze week als één van de vele albums die aanspraak kon maken op een plekje op de krenten uit de pop, maar uiteindelijk schreef ik het als een van de eerste albums op en sindsdien is het tweede album van Gemma Laurence nog een flink stuk gegroeid, mede door de persoonlijke teksten die inzoomen op de diepere emoties en de seksuele identiteit van de Amerikaanse muzikante. Lavender van Gemma Laurence is helaas niet breed opgepikt de afgelopen week, maar het is wat mij betreft een sensationeel goed album. Erwin Zijleman
De muziek van Gemma Laurence is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse muzikante: https://gemmalaurence.bandcamp.com/album/lavender.