Picture Book, het debuutalbum van de Britse band Simply Red bevond zich in 1985 wat buiten mijn muzikale comfort zone, maar ik werd overtuigd door de soulvolle strot van voorman Mick Hucknall. Simply Red zou het niveau van haar debuutalbum wat mij betreft niet meer benaderen, maar Picture Book klinkt door het behoorlijk authentieke soulgeluid nog altijd fris en urgent vergeleken met de meeste andere albums uit de jaren 80. Zeker in de ballads maakt Mick Hucknall diepe indruk als zanger, maar ook de uptempo tracks klinken nog altijd bijzonder lekker. De band zou flink opschuiven richting pop, maar dit uitstekende debuut neemt niemand ze meer af.
Op de sociale media kwam ik een aantal berichten tegen over een concert van Simply Red in de Ziggo Dome vorige week. De naam Simply Red, die ik echt al heel lang niet meer had gehoord, wierp mij direct een aantal decennia terug in de tijd. Na het album Stars uit 1991 heb ik de Britse band niet meer gevolgd, maar bij Simply Red denk ik toch vooral aan het jaar 1985. Het is het jaar waarin het debuutalbum van de Britse band verscheen en waarin de zanger van de band, Mick Hucknall, imponeerde in een dampend Paradiso.
Dat debuutalbum, Picture Book, had ik echt al decennia niet meer beluisterd. Ik had er geen hoge verwachtingen van, maar dit bleek niet terecht. Picture Book heeft de tand des tijds immers verrassend goed doorstaan. De Britse band koos in 1985 dan ook niet voor het zo karakteristieke jaren 80 geluid dat inmiddels wel wat gedateerd klinkt, maar voor een geluid dat vooral teruggreep op de soul uit de jaren 60 en 70.
Zeker in de tracks die worden gedomineerd door blazers laat Picture Book een behoorlijk authentiek klinkend soulgeluid horen met hier en daar wat jazzy accenten. Alleen de keyboards herinneren hier en daar aan de jaren 80 (zeker in de bonustracks op de geremasterde versie van het album), maar verder had Picture Book net zo makkelijk twee decennia eerder gemaakt kunnen worden.
Ook in productioneel opzicht is het debuutalbum van Simply Red geen typisch jaren 80 album. Het is de verdienste van de Amerikaanse producer Stewart Levine, die met zijn cv met vooral zwarte muziek perfect bleek te passen bij Simply Red. Picture Book klinkt daarom 37 jaar na de oorspronkelijke releasedatum nog opvallend fris en tijdloos, met een hoofdrol voor de gitarist van de band, die fantastisch speelt.
Er waren in de jaren 80 overigens wel meer bands die een authentiek 60s en 70s soulgeluid probeerden te reproduceren, maar de zang was vaak een probleem. Die zang was bij Simply Red in goede handen, want Mick Hucknall bleek over een unieke soulstem te beschikken. Het is een stem die niet direct lijkt op die van de grote soulzangers uit het verleden, maar niemand zal betwisten dat de Britse muzikant op Picture Book beschikt over heel veel soul.
Het maakte van Picture Book een album dat zich moeiteloos wist te onderscheiden in het aanbod van 1985 en het blijkt, toch wel enigszins tot mijn verrassing, ook een album dat in 2022 staat als een huis. De uptempo songs op het album klinken nog altijd bijzonder lekker, maar mijn voorkeur ging en gaat uit naar de songs met een wat lager tempo. Simply Red’s vertolking van Heaven van Talking Heads behoort nog altijd tot het rijtje songs waarvan de cover veel mooier is dan het origineel en ook de titeltrack van het album, het met een snufje reggae versierde Picture Book, is na al die jaren nog goed voor kippenvel.
Ik heb Simply Red zoals gezegd sinds 1991 niet meer gevolgd, maar de conclusie dat de Britse band nooit meer in de buurt is gekomen van haar geweldige debuutalbum durf ik wel aan. Dat Mick Hucknall in 2022 niet meer zo zingt als tijdens dat verpletterende optreden in 1985 lijkt me ook zeer waarschijnlijk, maar alleen omdat de Britse muzikant nog steeds op het podium staat heb ik deze week weer eens geluisterd naar Picture Book, dat me zeker niet is tegen gevallen. Erwin Zijleman
