De Amerikaanse muzikante Helen Ballentine maakt op haar debuutalbum Quiet The Room muziek die bestaat uit een aantal inmiddels beproefde ingrediënten, maar het album is zeker niet inwisselbaar tegen al die andere albums met zowel ingetogen als atmosferische klanken en een mooie vrouwenstem. Skullcrusher betovert op Quiet The Room met mooie klanken, maar creëert ook een bijzondere sfeer, die varieert van aangenaam dromerig tot beangstigend beklemmend. Het debuut van Skullcrusher is een wat donker getint album, maar de songs op het album vormen ook een wonderschone eenheid vol mooie en intieme verhalen van de Amerikaanse muzikante.
Bij het bestuderen van de releaselijsten concludeerde ik een paar weken geleden vrijwel onmiddellijk dat ik Quiet The Room van Skullcrusher wel over kon slaan. Skullcrusher is immers een naam waarvoor de gemiddelde dark- of death-metal band zich niet zou schamen en als ik het goed heb was er ooit een Belgische metalband met deze naam. Met metal in welke vorm dan ook heeft het onlangs verschenen debuutalbum van Skullcrusher echter niets te maken.
Skullcrusher is het alter ego van de Amerikaanse muzikante Helen Ballentine uit Los Angeles, die op haar debuutalbum vooral intieme en uiterst ingetogen muziek maakt. Quiet The Room werd opgenomen tijdens een van de coronalockdowns in Los Angeles, op een moment dat de stad werd getroffen door een hittegolf. Hoewel de sfeer op het album perfect aansluit bij de gevoelens van isolement tijdens de lockdowns, vormde de coronapandemie niet de belangrijkste inspiratiebron voor het album.
Op Quiet The Room kijkt Helen Ballentine terug op haar kindertijd in Mount Vernon, New York. Ik heb me nog niet verdiept in de jeugd van de Amerikaanse muzikante, maar Quiet The Room is bij vlagen een intiem, breekbaar en aardedonker album, al heeft de muziek van Skullcrusher ook iets lieflijks en dromerigs. De sfeer op het album is over de hele linie echter wat onheilspellend, wat op bijzondere wijze contrasteert met de ingetogen en dromerige songs op het album.
Het zijn songs waarin sobere akoestische klanken worden gecombineerd met atmosferische elektronica en wat duistere klanken en ruis en waarin Helen Ballentine tekent voor engelachtige vocalen. Vergeleken met haar eerdere EP’s heeft de muzikante uit Los Angeles haar songs wat voller ingekleurd, maar over de hele linie is Quiet The Room een behoorlijk sober album.
Het debuutalbum van Skullcrusher doet me qua sfeer wel wat denken aan de soloalbums van Big Thief zangeres Adrienne Lenker. Quiet The Room heeft ook zeker een link met de band van Adrienne Lenker, want Big Thief producer Andrew Sarlo tekende voor de productie. Hij is er in geslaagd om een bijzondere sfeer te creëren, door onder andere het toevoegen van wat beklemmende geluiden in de uitloop tussen de songs.
Ook wanneer Helen Ballentine kiest voor songs die het vooral moeten doen met een akoestische gitaar en haar stem, is de sfeer op Quiet The Room bijzonder. Het is een sfeer die me wel wat doet denken aan de albums van Phoebe Bridgers, maar veel van de beeldende songs op het debuutalbum van Skullcrusher zouden ook niet misstaan op de soundtrack op het alles verhelderende seizoen van Twin Peaks.
Engelachtige vocalen, een combinatie van ingetogen akoestische klanken en atmosferische elektronica, een mix van breekbare, intieme en dromerige songs en een wat onheilspellende of in ieder geval donkere sfeer; het zijn inmiddels ingrediënten van een beproefd recept, maar het debuut van Skullcrusher voegt wat mij betreft iets toe aan alles dat er al is. De veertien songs op het album vormen op fraaie wijze een eenheid en worden bij herhaalde beluistering alleen maar mooier en indringender. Ik ben vast niet de enige die zich door de naam op het verkeerde been heeft laten zetten, maar deze Skullcrusher is echt zeer interessant. Erwin Zijleman
De muziek van Skullcrusher is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse muzikante: https://imskullcrusher.bandcamp.com/album/quiet-the-room.
Quiet The Room van Skullcrusher is verkrijgbaar via de Mania webshop: