Maarten Devoldere kennen we vooral van de Belgische band Balthazar, maar ik vond de muziek die hij in 2016 en 2017 maakte als Warhaus eigenlijk interessanter. Na vijf jaar stilte keert Warhaus terug. Dit keer met een wat kleinere rol voor Sylvie Kreusch, maar ook Ha Ha Heartbreak is een bijzonder fraai album. Warhaus klinkt nog wat soulvoller dan op de vorige twee albums en heeft gekozen voor een wat broeierige instrumentatie waarin de strijkers flink mogen aanzwellen. Het levert een geluid op met een zeer aangename jaren 70 vibe, maar het blijft ook het karakteristieke Warhaus geluid, dat ook dit keer zeker niet onder doet voor de muziek van Balthazar.
Warhaus, een soloproject van Balthazar voorman Maarten Devoldere, dook in 2016 voor het eerst op met het prachtige We Fucked A Flame Into Being. Het album werd vergeleken met de albums van roemruchte muzikanten als Leonard Cohen en Nick Cave, maar zelf beluisterde ik het album vooral als een eerbetoon aan de minstens even legendarische Serge Gainsbourg.
We Fucked A Flame Into Being was een broeierig en sensueel album, dat opviel door een bijzonder sfeervolle instrumentatie vol echo’s uit zowel de Franse als de Amerikaanse filmmuziek. De al even broeierige zang van Maarten Devoldere, hier en daar bijgestaan door zijn toenmalige vriendin Sylvie Kreusch, was de kers op de taart.
Warhaus keerde een jaar na het debuutalbum terug met een minstens even bezwerend maar ook wat meer ingetogen titelloos tweede album, maar de afgelopen vijf jaar was het helaas stil rond Warhaus en lag de focus bij Balthazar. Deze week keert Maarten Devoldere echter terug met het derde album van Warhaus, Ha Ha Heartbreak.
We worden dit keer helaas minder vaak getrakteerd op de stem van Sylvie Kreusch, die zich na het briljante soloalbum Montbray van vorig jaar concentreert op haar solocarrière, maar Maarten Devoldere verkeert ook dit keer in een uitstekende vorm. Direct vanaf de eerste noten slaan de warme klanken van Warhaus zich als een warme deken om je heen en dat houden ze een album lang vol.
Ha Ha Heartbreak ligt in muzikaal opzicht in het verlengde van zijn twee voorgangers, maar het album klinkt ook weer net wat anders. De combinatie van broeierige klanken en veel strijkers roept ook dit keer associaties op met Franse filmmuziek en ook dit keer lijkt het unieke oeuvre van Serge Gainsbourg een belangrijke inspiratiebron, maar Ha Ha Heartbreak is ook een soulalbum en ook nog eens een breakup album.
Maarten Devoldere geeft de sfeervolle klanken op het album alle tijd om breed uit te waaien, wat het album voorziet van een bijzondere sfeer. De instrumentatie en arrangementen zijn hier en daar bijna overdadig, maar de muziek van Warhaus vliegt nergens uit de bocht. Vergeleken met de vorige twee albums klinkt Ha Ha Heartbreak, mede door de strijkersarrangementen flink wat soulvoller en dat bevalt me wel.
Zeker als de zon onder is verleiden de warme klanken van Warhaus bijzonder makkelijk en is het album ook in vocaal opzicht lastig te weerstaan. Maarten Devoldere heeft voor het derde album van zijn gelegenheidsband een serie bijzonder sterke songs vol melancholie geschreven. Het zijn songs die ook uit de jaren 70 zouden kunnen stammen, maar het klinkt geen moment gedateerd.
Ik heb persoonlijk niet zo heel veel met de muziek van Balthazar, maar Ha Ha Heartbreak van Warhaus maakte direct bij eerste beluistering indruk en sindsdien zijn vrijwel alle songs op het album flink gegroeid. Waar ik op de eerste twee albums ook nog wel wat van Leonard Cohen en Nick Cave hoorde, duiken op album nummer drie hier en daar echo’s van soulzangers als Marvin Gaye op, maar Warhaus klinkt op Ha Ha Heartbreak toch vooral als Warhaus, dat overigens meer is dan Maarten Devoldere, want wordt er op het album fantastisch gemusiceerd, waarbij de drummer een eervolle vermelding verdient. Wat een heerlijk album voor alle donkere en koude avonden die er aan komen. Erwin Zijleman
Ha Ha Heartbreak van Warhaus is verkrijgbaar via de Mania webshop: