Megan en Rebecca Lovell zien er op het nieuwe album van Larkin Poe uit als twee rockchicks uit de jaren 70 en zo klinken ze ook op Blood Harmony. De twee muzikanten uit Nashville laten op hun nieuwe album horen dat ze de kunst van het rocken steeds beter beheersen. Het gitaarspel is heerlijk bluesy, maar ook lekker stevig en hetzelfde kan gezegd worden over de krachtige zang op het album. Blood Harmony citeert vooral uit de archieven van de bluesrock en Southern rock, maar ook invloeden uit de hardrock, gospel, country en soul hebben hun weg gevonden naar het nieuwe album van Larkin Poe, dat me steeds beter gaat bevallen en dat laat horen dat de rek er nog lang niet uit is bij Larkin Poe.
In de zomer van 2009 verscheen Time To Grow, het tweede album van The Lovell Sisters. Jessica, Megan en Rebecca Lovell maakten op dit album indruk met prachtig bij elkaar kleurende stemmen en met flink wat muzikaal vuurwerk van gitaren, dobro, mandoline en viool, waarop de Amerikaanse zussen uitstekend uit de voeten bleken te kunnen. Op Time To Grow maakten de drie zussen Lovell muziek die in de hokjes bluegrass en ‘progressive bluegrass’ pasten en met dit album schaarden The Lovell Sisters zich direct onder de smaakmakers in deze genres.
Een mooie toekomst lag in het verschiet voor de zusjes Lovell, maar Jessica maakte andere keuzes, waarna Megan en Rebecca verder gingen als Larkin Poe. Dat heeft inmiddels een aardig stapeltje albums opgeleverd, waarop Megan en Rebecca Lovell steeds meer afstand hebben genomen van de wat brave bluegrass van The Lovell Sisters.
De cover van hun nieuwe album Blood Harmony lijkt op de cover van een willekeurig hardrock album uit de jaren 70. Op Blood Harmony maakt Larkin Poe weliswaar geen hardrock, maar het album klinkt een stuk steviger dan de muziek waarmee de zusjes Lovell ooit opdoken. Blood Harmony is op zich een logisch vervolg op de vorige albums van Larkin Poe, al heeft het Amerikaanse duo er weer een schepje bovenop gedaan.
Direct vanaf de eerste track verrast Blood Harmony met heerlijk bluesy gitaarspel, wat goed past bij de stemmen van de zussen. Dat bluesy gitaarspel is in eerste instantie nog redelijk ingetogen, maar vanaf track twee laat Larkin Poe horen dat het ook met stevige riffs uit de voeten kan.
Dat is in muzikaal opzicht zoals eerder gezegd mijlenver verwijderd van de muziek waarmee de zussen Lovell ooit opdoken, maar ook in vocaal opzicht lijkt Blood Harmony in niets op de zuivere harmonieën van The Lovell Sisters. De zang op het nieuwe album van Larkin Poe is minstens net zo ruw en hard als het gitaarspel op het album, maar het klinkt absoluut lekker.
Blood Harmony overtuigt door het fantastische gitaarspel en de uitstekende zang redelijk makkelijk. Zeker bij eerste beluistering vroeg ik me wel af of het geluid van Larkin Poe onderscheidend genoeg is, want rockmuziek als op Blood Harmony wordt al decennia lang in ruime mate gemaakt. Het is een vraag die ook na meerdere keren horen lastig te beantwoorden is. Laat ik het er maar op houden dat Larkin Poe met Blood Harmony niet de originaliteitsprijs verdient, maar de uitvoering is dik in orde. Zeer dik in orde zelfs.
De zussen Lovell vermaken op hun nieuwe album met een aangename mix van bluesrock en Southern Rock en leggen elf songs lang een moddervet geluid met ook nog eens flink wat soul neer en het is een geluid dat meestal genoeg heeft aan bas, drums en gitaar. Het gitaarwerk op het album is degelijk, maar erg lekker en bovendien voldoende gevarieerd. Ook in vocaal opzicht klinkt Blood Harmony vooral degelijk, maar vergeleken met de meeste andere albums in dit genre is de zang van Rebecca Lovell, die tekent voor de lead vocalen, echt prima.
Larkin Poe opereert nog steeds vanuit Nashville, maar maakt op Blood Harmony muziek die je eerder in Texas of in vanaf de bakermat van de Southern Rock zou verwachten. Ik moest er even aan wennen, maar dit is echt een groeiplaat, die steeds meer bijzonders aan de oppervlakte laat komen. Erwin Zijleman
Blood Harmony van Larkin Poe is verkrijgbaar via de Mania webshop: