Bijna uit het niets is er opeens een nieuw album van de Franse muzikante Louane. Het is een album dat volgt op drie albums die binnen de Franse popmuziek met de allerbeste albums mee konden, wat heeft geleid tot hoge verwachtingen. Louane maakt ze met speels gemak waar, want Sentiments is nog wat indrukwekkender dan zijn drie voorgangers. Louane kiest dit keer voor een wat soberder geluid met een hoofdrol voor de piano. Het is een geluid waarin haar stem centraal staat en die stem schittert op Sentiments als nooit tevoren. Het vierde album van Louane was direct goed voor kippenvel, maar de songs op het album worden echt alleen maar mooier en indrukwekkender. Had ik nu maar een paar dagen langer gewacht met mijn jaarlijstje. Minstens top 10 dit album.
In de tweede helft van december verschijnen normaal gesproken geen interessante nieuwe albums meer, maar tussen alle overbodige kerstalbums en verzamelaars vond ik deze week tot mijn verbazing een gloednieuw album van Louane. Louane (Emera) is de artiestennaam van de Franse muzikante Anne Peichert en inmiddels een vaste gast op de krenten uit de pop.
Louane deed in 2013 mee aan de Franse editie van The Voice en groeide in sneltreinvaart uit tot een ster. Louane is in Frankrijk niet alleen bekend als zangeres, maar ook als actrice, wat haar inmiddels een aantal aansprekende Franse filmprijzen opleverde. In Nederland is ze helaas nauwelijks bekend, maar haar eerste drie albums vielen bij mij zeer in de smaak.
Op Chambre 12 uit 2015, Louane uit 2017 en Joie De Vivre uit 2020 liet de Franse muzikante horen dat ze uit de voeten kan met zonnige en verleidelijke Franse pop, maar ook durft te putten uit de archieven van het weemoedige Franse chanson. Dat vraagt om het nodige zangtalent, maar hierover beschikt Louane in ruime mate.
Het is zoals gezegd ongebruikelijk om in deze tijd van het jaar een album uit te brengen en dat heeft Louane dan ook niet gedaan. Haar nieuwe album Sentiments verscheen in Frankrijk vorige maand al, maar duikt met enige vertraging in Nederland op. De vorige albums van de Franse muzikante heb ik zoals gezegd hoog zitten, waardoor ik met torenhoge verwachtingen begon aan Sentiments.
Op haar vierde album laat Louane de zonnige Franse popmuziek grotendeels achter zich en kruipt ze dichter tegen het Franse chanson aan. Sentiments is een behoorlijk sober ingekleurd album, dat in de basis genoeg heeft aan de piano en de stem van de Franse muzikante. Hier en daar worden wat fraaie orkestraties toegevoegd, maar Sentiments klinkt anders dan zijn voorgangers, waarvan het titelloze album uit 2017 hoog opdook in mijn jaarlijstje.
Het jaarlijstje voor 2022 staat helaas al vast, maar Sentiments had hier zeker niet in misstaan. Ik vind het nieuwe album van Louane immers nog wat indrukwekkender dan zijn drie voorgangers. De stemmige pianoklanken doen het uitstekend in het huidige seizoen en ook wanneer de songs van Louane net wat voller worden ingekleurd blijft de instrumentatie bijzonder sfeervol.
De relatief sobere klanken op Sentiments vragen heel veel van de zang op het album, maar Louane levert ook op dit terrein kwaliteit. De Franse muzikante toonde zich op haar vorige drie albums al een uitstekend zangeres, maar de zang op Sentiments is nog een stuk mooier en indrukwekkender. Mede dankzij een aangenaam rauw randje behoort de stem van Louane tot de mooiste stemmen binnen de Franse pop van het moment, maar ze zingt dit keer ook met veel expressie en emotie.
Sentiments onderscheidt zich door de fraaie klanken en de geweldige zang, maar ook door de sterke songs makkelijk van de concurrentie binnen de Franse pop en kan ook de concurrentie aan met de albums van Franse muzikanten in het net wat traditionelere segment. Ik heb nog niet kunnen vinden wie het nieuwe album van Louane heeft geproduceerd, maar Sentiments klinkt ook nog eens prachtig. Franse popmuziek krijgt in Nederland helaas niet meer zoveel aandacht als in de hoogtijdagen van de Franse zuchtmeisjes, maar na La Féline levert ook Louane in 2022 een prachtalbum af. Erwin Zijleman
