Toen de punkgolf Europa overspoelde leek het gedaan met de grote rockbands uit het verleden, die onder de met uitsterven bedreigde dinosaurussen werden geschaard. The Rolling Stones verkeerden sowieso al niet in goeden doen na een aantal zwakke albums en het vertrek van gitarist Mick Taylor, maar met Some Girls stond de band weer op. Het album bevatte een geslaagde flirt met disco (Miss You), maar liet toch vooral het rauwe rockgeluid uit de gloriejaren van de band horen. Op Some Girls klinkt de band gedreven en grossiert het in memorabele songs, wat na dit album helaas niet al te vaak meer zou gebeuren. Some Girls is misschien geen erkende Stones klassieker, maar het is absoluut een van hun beste albums.
Ik zat nog op de kleuterschool toen de strijd tussen The Beatles en The Stones haar hoogtepunt bereikte, maar toen ik een paar jaar later geïnteresseerd raakte in popmuziek, had ik veel meer met de muziek van The Beatles dan met die van The Rolling Stones. Toen ik zo ongeveer alles van The Beatles in huis had gehaald, kwam er één album van The Rolling Stones bij. Het was het in 1978 verschenen Some Girls, dat ik vooral vanwege de bijzondere hoes, ik dacht met draaischijf, maar het bleek de binnenhoes te zijn, had gekocht.
Ik heb de schade later aardig ingehaald en als ik nu mijn favoriete Rolling Stones album zou moeten kiezen zou ik twijfelen tussen Beggars Banquet, Let It Bleed, het live-album Get Yer Ya-Ya's Out!, Sticky Fingers en Exile On Main Street, maar ik heb ook altijd een zwak gehouden voor de twee albums die ik als eerste kocht. Dat was naast Some Girls ook het in 1981 verschenen Tattoo You, dat objectief beschouwd het laatste echt goede Rolling Stones album is en zeker het laatst echt goede studioalbum met eigen songs. Ik heb echter een groter zwak voor Some Girls, dat ik echt niet veel minder vind dan het eerder genoemde rijtje met klassiekers van de band.
Some Girls is een album dat in de tijd moet worden geplaatst. Het is het eerste Rolling Stones studioalbum dat verscheen nadat de punk zijn intrede had gedaan in het Verenigd Koninkrijk. Het is bovendien een album dat volgt op een aantal wat mindere albums van de band en op het vertrek van Mick Taylor. Vergeleken met deze albums klinkt Some Girls een stuk energieker en laat de band bovendien een geluid horen dat dichter bij dat van de genoemde topalbums ligt.
Some Girls bevat met Miss You en Beast Of Burden twee geweldige singles, terwijl de derde single Respectable laat horen dat ook The Rolling Stones nog ruwe muziek zonder opsmuk konden maken. Miss You bevatte een vleugje disco en met Far Away Eyes bevatte het album ook nog een countryrock track, maar de nadruk lag op Some Girls weer op de ruwe rocksongs met hier en daar wat bluesy accenten.
Keith Richards en Ron Wood, die voor het eerst als volwaardig lid van de band is te horen, tekenen voor lekker rauw gitaargeluid, Bill Wyman en Charlie Watts spelen solide en Mick Jagger is goed bij stem. Het in Parijs opgenomen album werd degelijk geproduceerd door Mick Jagger en Keith Richards en het is een album dat 45 jaar na de release nog opvallend fris klinkt.
Net als zoveel andere grote rockbands uit de jaren 60 en vroege jaren 70 werden The Rolling Stones als belegen popsterren afgeschreven toen de punkgolf Engeland bereikte, maar met Some Girls leefde de Britse band juist weer op na een aantal magere jaren. De band zou de goede vorm nog één album (Tattoo You) vast weten te houden, maar bereikte hierna nooit meer het niveau van Some Girls.
Ik heb het album voor deze recensie de afgelopen week weer een aantal keren beluisterd en was direct weer onder de indruk van de songs op het album. In de geschiedenisboeken volgt Some Girls op eerbiedige afstand van de erkende klassiekers van The Rolling Stones, maar objectief beschouwd vind ik het verschil niet zo groot. Op Some Girls is de Britse band uitstekend op dreef en beschikt het nog in ruime mate over de vaardigheid om memorabele songs te schrijven.
Het zijn songs die ik als tiener geweldig vond en dat is nog steeds zo, al hebben de wat seksistische teksten de tand des tijds wat minder goed doorstaan. En die inmiddels wat versleten maar nog altijd iconische platenhoes, blijft absoluut een van de meest bijzondere hoezen die ik voorbij heb zien komen. Erwin Zijleman
