London Ko, het derde album van de Malinese muzikante Fatoumata Diawara, is goed voor een zomers gevoel en heel veel zonnestralen, maar het is ook een interessante smeltkroes van traditionele Afrikaanse muziek en eigentijdse Westerse popmuziek. Het knappe is dat Fatoumata Diawara, ondanks alle moderne invloeden, de authenticiteit van haar muziek heeft weten te behouden. London Ko, dat mede werd geproduceerd door Blur’s Damon Albarn, klinkt onweerstaanbaar lekker, maar het is ook een buitengewoon knap in elkaar stekend album vol muzikaal en vocaal vuurwerk. Het bevestigt de status van Fatoumata Diawara als een van de grote sterren binnen de Afrikaanse popmuziek.
Ik volg het genre dat wat oneerbiedig wordt aangeduid met de verzamelterm ‘wereldmuziek’ zeker niet op de voet, maar de albums van de in Ivoorkust geboren, maar in Mali opgegroeide Fatoumata Diawara laat ik tot dusver niet liggen. Mijn eerste kennismaking met de muziek van de Malinese muzikante stamt uit 2011 toen haar debuutalbum Fatou verscheen. Het is een album dat in 2011 werd geschaard onder de beste albums binnen de wereldmuziek, maar het album was ook te vinden in flink wat breder georiënteerde jaarlijstjes.
Fatou staat bol van de invloeden uit de Afrikaanse muziek, maar het is ook een verrassend toegankelijk album dat ook invloeden uit de folk, jazz en soul verwerkt en daarom zeker niet alleen in de smaak viel bij liefhebbers van wereldmuziek. Het debuutalbum van Fatoumata Diawara werd pas in 2018 gevolgd door het uitstekende Fenfo, dat ik nog een stuk beter vond dan haar debuutalbum.
Op haar tweede album koos Fatoumata Diawara voor een wat Afrikaanser en bovendien traditioneler klinkend geluid, maar ze sloeg nog altijd op bijzonder aangename wijze een brug tussen Afrikaanse en Westerse popmuziek. Op Fenfo maakte de bijzondere stem van de Malinese muzikante nog net wat meer indruk en het album was bovendien een album vol muzikaal vuurwerk, waarbij de bezwerende ritme en het heerlijk zonnige gitaarwerk er wat mij betreft uit sprongen.
Deze week keert Fatoumata Diawara terug met Londen Ko en op haar derde album maakt de Malinese muzikante echte wereldmuziek. Het genre wordt meestal gebruikt voor muziek die buiten de Westerse wereld wordt gemaakt, maar op Londen Ko combineert Fatoumata Diawara op eigenzinnige wijze invloeden uit de Afrikaanse muziek met invloeden uit de Westerse popmuziek.
Zeker het zonnige gitaarwerk en de fraaie ritmes putten nadrukkelijk uit de archieven van de Afrikaanse popmuziek, maar door de inzet van synths en af en toe wat zinnen in het Engels laat Fatoumata Diawara horen dat ze de grenzen tussen beide werelden nog wat nadrukkelijker heeft overbrugd dan op haar eerste twee albums.
Dat is op zich niet zonder risico, want wanneer de balans teveel doorslaat richting Westerse popmuziek gaat de authenticiteit van de muziek snel verloren. Fatoumata Diawara weet deze authenticiteit op Londen Ko goed te bewaken. Dit doet ze door de invloeden uit de Afrikaanse muziek waarmee ze opgroeide zuiver te houden en aan te vullen met ingrediënten uit andere windstreken.
Londen Ko klinkt weer wat toegankelijker dan voorganger Fenfo, maar de Malinese muzikante verloochent haar afkomst geen moment. Het derde album van Fatoumata Diawara is een album dat de ruimte vult met zonnestralen en het is een album dat zich, mede door het gebrek aan zonnestralen gedurende de afgelopen maanden, genadeloos opdringt.
Nog meer dan op haar eerste twee albums slaagt de Malinese muzikante er in om Afrikaanse muziek te maken die een heel breed publiek kan aanspreken. Meteen boeken deze dame voor de zomerfestivals die er aan komen, maar ook thuis op de bank doet Londen Ko uitstekend zijn werk. Het is wat mij betreft het beste album van Fatoumata Diawara tot dusver en het is er een die het absoluut verdient om beluisterd te worden, ook als je normaal gesproken niets hebt met ‘wereldmuziek’. Erwin Zijleman
De muziek van Fatoumata Diawara is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Malinese muzikante: https://fatoumatadiawaraband.bandcamp.com/album/london-ko.