Er zijn de afgelopen jaren nogal wat albums verschenen van duo’s en bands die zich lieten inspireren door de weergaloze harmonieën van met name Don en Phil Everly. The Milk Carton Kids uit Los Angeles behoorden wat mij betreft tot de besten van het stel, maar de afgelopen jaren was het stil rond Ken Pattengale en Joey Ryan. Deze week keren ze terug met I Only See The Moon is de zang van het tweetal wonderschoon. Vergeleken met het vorige album laat I Only See The Moon een wat meer ingetogen geluid horen en bovendien vertrouwt het Amerikaanse duo wat minder op hun sterkste wapen, de harmonieën. Het levert desondanks een betoverend mooi album op.
Het Amerikaanse duo The Milk Carton Kids staat inmiddels al ruim tien jaar garant voor wonderschone harmonieën, die afwisselend aan Simon & Garfunkel en The Everly Brothers doen denken. Het leverde tussen 2011 en 2018 vier albums op, waarvan ik het in 2018 verschenen All The Things That I Did And All The Things That I Didn’t Do de meest geslaagde vond. In 2019 verscheen nog een prima en fraai ingetogen EP van Ken Pattengale en Joey Ryan, maar sindsdien was het stil rond The Milk Carton Kids.
Voor liefhebbers van de harmonieën van onder andere The Everly Brothers en Simon & Garfunkel viel er echter genoeg te genieten, want de afgelopen jaren verschenen er nogal wat album die zich lieten inspireren door de gouden keeltjes uit het verleden. Ik was The Milk Carton Kids daarom alweer bijna vergeten, maar deze week verscheen het vijfde albums van het Amerikaanse tweetal. Ik heb I Only See The Moon inmiddels flink wat keren beluisterd en durf het nieuwe album van The Milk Carton Kids inmiddels wel hun beste album tot dusver te noemen.
Op All The Things That I Did And All The Things That I Didn’t Do kozen de twee muzikanten uit Los Angeles voor bijdragen van flink wat gastmuzikanten, wat een voller geluid opleverde. Ik vond het destijds prachtig, maar het uiterst ingetogen geluid op I Only See The Moon vind ik toch nog net wat indrukwekkender. Op hun nieuwe album vertrouwen Ken Pattengale en Joey Ryan weer vooral op hun fraaie akoestische gitaarspel, waarna er hier en daar strijkers zijn toegevoegd. Het levert een sober maar mooi geluid op en het is een geluid dat de stemmen en de harmonieën van de twee centraal stelt.
Zoals gezegd verschenen er de afgelopen jaren nogal wat albums vol echo’s uit het verleden van The Everly Brothers en Simon & Garfunkel en ook The Milk Carton Kids bleven op hun vorige albums vrij dicht bij de originelen. Op I Only See The Moon heeft het Amerikaanse tweetal een meer eigen geluid. In een aantal tracks worden de twee unieke duo’s uit het verleden geëerd, maar I Only See The Moon bevat ook een aantal tracks die opschuiven richting de Appalachen folk of richting de crooners uit de jaren 50 en 60.
In een aantal tracks worden de harmonieën zelfs helemaal achterwege gelaten en moeten we het doen met solozang. Het is een gewaagde stap, want juist die harmonieën waren het sterkste wapen van Ken Pattengale en Joey Ryan, maar het siert het tweetal dat het ook nieuwe richtingen durft te verkennen. De songs van The Milk Carton Kids hebben ondanks de koerswijziging niet ingeboet aan schoonheid, want ook als de harmonieën achterwege worden gelaten, is de zang op I Only See The Moon van een bijzondere schoonheid.
In de harmonieën doen de twee Amerikaanse muzikanten er nog een schepje bovenop en zijn ze goed voor kippenvel, zeker als je gevoelig bent voor meerstemmige zang. Vooral liefhebbers van Amerikaanse rootsmuziek die te weinig invloeden uit het genre hoorden op de vorige albums van The Milk Carton Kids zullen aangenaam verrast worden door de nieuwe wegen van Ken Pattengale en Joey Ryan, maar ook de fans van het eerste uur worden zeker niet teleurgesteld door een album dat The Milk Carton Kids weer onder de koplopers in het genre schaart. Erwin Zijleman
I Only See The Moon van The Milk Carton Kids is verkrijgbaar via de Mania webshop: