Met name de Amerikaanse en de Britse muziekpers zijn deze week zeer positief over het debuutalbum van de Ierse muzikant Ezra Williams. In Nederland lees ik er nog niet veel over, maar ik deel het enthousiasme van de buitenlandse muziekpers. Ook op het album van Ezra Williams hoor ik af en toe het tegenwoordig bijna onmisbare vleugje Phoebe Bridgers, maar Supernumeraries is ook een album waarop de Ierse muzikant veel van zichzelf laat zien. Dat doet Ezra Williams zowel in muzikaal en vocaal als in tekstueel opzicht, waardoor ik Supernumeraries interessanter vind dan de meeste andere albums in het genre. Ezra Williams gaat er wel komen denk ik. En terecht.
Het aantal nieuwe en vooral jonge vrouwelijke singer-songwriters dat opduikt in de indiepop en indierock is nog altijd opvallend of zelfs idioot groot. Het aanbod is zo groot dat ik regelmatig de vraag krijg of ik nog niet ben uitgekeken op het genre. Dat is zeker niet het geval, maar verzadiging ligt wel enigszins op de loer, al is het maar omdat ik zo langzamerhand niet meer weet wat ik nog moet opschrijven over de zoveelste volgeling van Phoebe Bridgers, hoe goed het betreffende album ook is.
Ook Ezra Williams, voorheen bekend onder de naam Smoothboi Ezra, is een jonge singer-songwriter, maar ik zie en hoor genoeg bijzonders om iets anders op te schrijven dan gebruikelijk. Ook Ezra Williams beweegt zich vooral binnen de indiepop en de indierock en heeft teksten geschreven waarin de hobbels van het volwassen worden centraal staan. Hiermee ligt Supernumeraries op een enorme stapel, waarna gelukkig snel blijkt dat het debuutalbum van Ezra Williams zeker geen dertien in een dozijn album is.
Zo komt Ezra Williams voor de afwisseling eens niet uit Londen, New York of Los Angeles, maar uit Greystones in het Ierse graafschap Wicklow, dat onlangs werd verruild voor het nog steeds niet erg mondaine Cork. Ezra Williams ziet zichzelf als non-binair persoon, wat in het genre zeker geen uitzondering is, maar wat wel zorgt voor een wat ander perspectief in de teksten, die van Supernumeraries een echt ‘coming of age’ album maken, al gaat de Ierse muzikant wel wat luchtiger om met alle groeipijnen. Het perspectief in de teksten van Ezra Williams wijkt nog wat meer af omdat de teksten zijn verrijkt met de persoonlijke ervaringen van de Ierse muzikant, die zichzelf ziet als een persoon met autisme.
Ook in muzikaal opzicht klinkt Supernumeraries anders dan de meeste andere albums in het genre. In het geluid van Ezra Williams staat het gitaarwerk niet alleen centraal, maar is het bovendien op opvallende wijze vooraan gezet in de mix. Het is soms folky, maar soms ook voorzichtig ruw gitaarwerk, dat de muziek van Ezra Williams hier en daar de kant van de vroege albums van PJ Harvey op stuurt. Aan de andere kant sluit Supernumeraries ook vrij makkelijk aan bij de muziek van de al eerder genoemde Phoebe Bridgers en haar volgelingen.
In vocaal opzicht heeft Ezra Williams wel wat van Phoebe Bridgers, maar de stem van de Ierse muzikant is wat expressiever en veelzijdiger, wat de eigenzinnigheid van de songs op Supernumeraries vergroot. Het album past zoals gezegd vooral in de hokjes indiepop en indierock, maar Ezra Williams verwerkt ook zeker invloeden uit de folk en schuwt ook de inzet van een batterij synths niet, wat een lekker veelzijdig album oplevert.
Bij eerste beluistering van Supernumeraries vond ik het vooral een leuk en fris album, maar naarmate ik het album vaker hoorde, raakte ik meer onder de indruk van de persoonlijke songs van de Ierse muzikant. Supernumeraries moet nog altijd concurreren met stapels andere albums in het genre, maar zowel de Britse als de Amerikaanse muziekpers zijn enthousiast, wat een goede start is.
Op de positieve woorden uit de VS en het VK valt wat mij betreft niet zoveel af te dingen, want als ik net wat kritischer kijk naar het aanbod in het genre valt er vergeleken met het debuut van Ezra Williams flink wat af. Supernumeraries van Ezra Williams moet wat mij betreft worden gerekend tot de leukere indie releases van het moment en dat is een knappe prestatie zo ver van Londen, New York of Los Angeles. Erwin Zijleman
