Jenny Lewis heeft inmiddels meer soloalbums uitgebracht dan albums met haar band Rilo Kiley, die nooit zo groot werd als verwacht. De soloalbums van Jenny Lewis zijn stuk van stuk van hoog niveau, maar ze schoten ook wat teveel kanten op, waardoor haar muziek in te kleine kring werd gewaardeerd. Op Joy’All kiest Jenny Lewis, samen met topproducer Dave Cobb, voor een wat consistenter geluid dat wat dichter tegen de Amerikaanse rootsmuziek blijft en dat doet haar muziek goed. Jenny Lewis schrijft nog altijd aanstekelijke songs en zingt ze vol overtuiging, maar ze slaagt er ook in om zich wat meer te focussen, wat in haar geval echt heel goed uitpakt. Uitstekend album.
De Amerikaanse muzikante Jenny Lewis voerde tussen 1998 en 2007 de inmiddels alweer bijna vergeten band Rilo Kiley aan. De band maakte vier albums vol frisse indiepop en viel langzaam maar zeker uit elkaar toen de band dan eindelijk (terecht) leek door te breken naar een groot publiek. Het einde van Rilo Kiley was de officiële start van de solocarrière van Jenny Lewis, maar in 2005 leverde de Amerikaanse muzikante samen met de muzikale tweeling The Watson Twins al het uitstekende Rabbit Fur Coat af.
Jenny Lewis heeft sinds het einde van Rilo Kiley meerdere dingen gedaan, maar het interessantst zijn toch haar soloalbums Acid Tongue uit 2008, The Voyager uit 2014 en On The Line uit 2019. Van deze albums vind ik de laatste twee, allebei geproduceerd door voormalig wonderkind Ryan Adams, het best. Het zijn album waarop Jenny Lewis niet alleen laat horen dat ze een uitstekende zangeres is, maar waarop ze ook bewijst dat ze een goed gevoel heeft voor tijdloze popliedjes, die zich door uiteenlopende genres hebben laten beïnvloeden.
Rilo Kiley werd jarenlang geschaard onder de beloften van de Amerikaanse popmuziek, maar maakte dit nooit echt waar. Ook Jenny Lewis is ondanks haar vele talenten volgens mij nog niet echt doorgebroken naar een groot publiek, in ieder geval niet in Nederland. Mogelijk gaat het deze week verschenen Joy’All hier verandering in brengen. De muzikante die haar tijd momenteel verdeelt tussen Los Angeles en Nashville heeft in ieder geval gekozen voor een wat consistenter geluid, al blijft dit in het geval van Jenny Lewis een relatief begrip.
Joy’All werd opgenomen in Nashville in de studio van Nashville wonderboy Dave Cobb, die het album ook produceerde en bovendien zijn vaste band naar de studio haalde. De songs voor Joy’All kwamen op bijzondere wijze tot stand. Jenny Lewis nam tijdens de lockdowns vanwege de coronapandemie deel aan een door Beck georganiseerde songwriting workshop, waarin de deelnemers in korte tijd meerdere songs moesten schrijven. Jenny Lewis schreef de songs die zijn terecht gekomen op haar nieuwe album en het zijn net wat soberder klinkende songs, al is ook dit in het geval van Jenny Lewis een relatief begrip.
Joy’All leunt wat meer tegen de Amerikaanse rootsmuziek aan en dat is een prima besluit. In de wat soberdere setting van de Amerikaanse rootsmuziek, waarin Jenny Lewis een breed palet bestrijkt en ook zeker de grenzen opzoekt, komt de mooie stem van de Amerikaanse muzikante uitstekend tot zijn recht en klinkt haar stem misschien nog wel mooier dan op haar door de critici geprezen vorige albums.
Naast de band van Dave Cobb tekenen zowel Greg Leisz als Jon Brion voor fraaie pedal steel bijdragen, die net als de rest van de instrumentatie mooi kleuren bij het warme en soulvolle stemgeluid van Jenny Lewis. Het maakt van Joy'All een mooi ingekleurd en prachtig geproduceerd rootsalbum, waarin de stem van Jenny Lewis er direct in positief opzicht uitspringt.
De Amerikaanse muzikante maakt echter niet alleen indruk als zangeres, maar zeker ook als songwriter, want de onder toezicht van Beck geschreven songs zijn stuk voor stuk aangenaam en catchy. Hoogste tijd dat Jenny Lewis echt gaat doorbreken en dat kan prima met dit uitstekende album. Erwin Zijleman
