Rattlesnakes van Lloyd Cole & The Commotions is een van mijn favoriete albums aller tijden en staat op eenzame hoogte in het oeuvre van de Britse muzikant. Ook de soloalbums van Lloyd Cole zijn in de meeste gevallen echter zeer de moeite waard en dit geldt zeker voor zijn nieuwe album On Pain. Het is een album dat opvalt door de bijzondere inzet van elektronica en door de mooie zang, die anders klinkt dan op het debuutalbum uit 1984. Lloyd Cole heeft nooit gestaan voor inhoudsloze deuntjes en dat staat hij nog steeds niet. Het zorgt er voor dat On Pain even wat tijd vraagt, maar uiteindelijk valt ook op dit nieuwe soloalbum van de Britse muzikant weer veel op zijn plek.
De Britse muzikant Lloyd Cole werd onlangs ergens een eendagsvlieg genoemd. Het is een flinke belediging van de songwriter en muzikant die bij een groot publiek misschien vooral bekend is van het debuutalbum van Lloyd Cole & The Commotions (Rattlesnakes), maar die sindsdien zeker niet stil heeft gezeten.
Met Rattlesnakes leverden Lloyd Cole en zijn band in 1984 een van de beste en in ieder geval een van mijn favoriete albums van de jaren 80 af. Het is een album waarop echt alles klopt. De gitaren klinken aangenaam zonnig, maar contrasteren ook fraai met de melancholie in de stem van Lloyd Cole en zijn bitterzoete en vaak wat poëtische teksten. Rattlesnakes bevat bovendien een serie fantastische songs, die bijna veertig jaar na de release nog altijd staan als een huis.
Rattlesnakes van Lloyd Cole & The Commotions werd terecht bedolven onder de positieve recensies en scoorde ook in commercieel opzicht behoorlijk goed, maar het debuutalbum hing ook als een molensteen om de nek van de Britse muzikant. Het lastige tweede album na een memorabel debuutalbum, het al in 1985 verschenen Easy Pieces, viel vies tegen en werd neergesabeld door de critici en door de fans van de band. Ik vind het stevig georkestreerde album lang niet meer zo slecht als destijds, maar het mag niet in de schaduw staan van het briljante Rattlesnakes.
Mainstream, de in 1987 verschenen zwanenzang van Lloyd Cole & The Commotions, was nog wat minder interessant, maar sinds Lloyd Cole in 1990 begon aan een solocarrière nam het niveau van zijn albums weer snel toe. Het heeft inmiddels een stapeltje van zo’n vijftien albums opgeleverd, die misschien niet allemaal even goed en/of toegankelijk zijn, maar er zitten een aantal prima albums tussen, waarvan het in 1991 verschenen Don't Get Weird On Me Babe er voor mij net wat bovenuit steekt.
Deze week wordt het oeuvre van de Britse muzikant uitgebreid met een volgend album, On Pain, de opvolger van het in 2019 uitgebrachte Guesswork. Het is een album dat je, net als alle voorgangers, niet moet vergelijken met het debuutalbum van Lloyd Cole & The Commotions. Op On Pain herinnert niets aan Rattlesnakes uit 1984. Het gitaargeluid van destijds heeft plaatsgemaakt voor een geluid dat voor een belangrijk deel bestaat uit synths en ook in de stem van Lloyd Cole hoor ik weinig meer terug uit het verleden.
Wanneer je On Pain los ziet van de klassieker uit het verleden is het echter een verrassend sterk album. Lloyd Cole is nog altijd een uitstekend songwriter en heeft de songs op zijn nieuwe soloalbum bovendien fantasievol ingekleurd. De Britse muzikant zingt anders dan in het verleden, maar ik vind de zang op On Pain echt prima en misschien zelfs wel beter dan in zijn jonge jaren. De songs van Lloyd Cole beschikken zowel in muzikaal als in tekstueel opzicht vrijwel zonder uitzondering over meer diepgang dan je bij eerste beluistering zult horen en dat is op On Pain niet anders.
Ik moest toch weer even wennen aan de muziek van Lloyd Cole, maar inmiddels ben ik toch weer zeer gecharmeerd van de songs van de Britse muzikant, die song na song laat horen dat hij behoort tot de betere songwriters van zijn generatie. Het illustreert nogmaals hoe idioot het is om Lloyd Cole weg te zetten als een eendagsvlieg. De Britse muzikant is weliswaar niet zo succesvol als de groten binnen de Britse popmuziek, maar op het oeuvre van Lloyd Cole mogen heel wat grote muzikanten inmiddels best jaloers zijn. Erwin Zijleman
