Een kleine drie maanden geleden verscheen A Stray Labyrinth van het Noorse duo Picidae. Het is een album dat in Nederland niet veel aandacht heeft gekregen, wat gezien de bijzondere muziek van Picidae jammer is. Dat ik het album heb gemist vind ik echter onvergeeflijk, want het debuutalbum van de band haalde in 2017 met veel overtuiging mijn jaarlijstje. Ik heb A Stray Labyrinth gelukkig toch nog opgepikt en het tweede album van Picidae is minstens even mooi en misschien zelfs wel mooier dan het debuutalbum. Het Noorse duo heeft ook dit keer gezorgd voor een bijzondere instrumentatie en fascinerende songs, met de karakteristieke zang van Sigrun Tara Øverland als kers op de taart.
Aan het begin van 2017 werd ik zeer aangenaam verrast door It's Another Wor d (de spatie is geen typo) van de Noorse band Picidae. Het debuutalbum van de Noorse band verscheen overigens al in de herfst van 2016, maar ontging mij in eerste instantie volledig. Het door Sigrun Tara Øverland en Eirik Dørsdal gevormde duo maakte op haar debuutalbum behoorlijk wat indruk met een hele bijzondere instrumentatie, met uiterst subtiele songs vol verrassende wendingen en met bijzondere maar ook erg mooie zang van Sigrun Tara Øverland.
Ik vergeleek de muziek van Picidae destijds met de muziek van de Nederlandse bands Nancy Brick en Sommerhus, die sindsdien helaas weinig meer van zich hebben laten horen. It’s Another Wor d is een album dat ik meerdere keren moest horen voor ik het kon waarderen, maar vervolgens koesterde ik het album intens en dook het, ondanks het feit dat het album in 2016 werd uitgebracht, op in mijn jaarlijstje over 2017.
Ik ging er destijds van uit dat de naam Picidae voorgoed in het geheugen was opgeslagen, maar dat bleek toch niet het geval. Eerder dit jaar verscheen immers, na een stilte van ruim zes jaar, het tweede album van Picidae, maar het album ontsnapte helaas aan mijn aandacht. Daar kwam pas verandering in toen ik het album vorige week alsnog op de mat vond en vervolgens vrijwel onmiddellijk verkocht was.
Het tweede album van het Noorse duo heeft lang op zich laten wachten. Sigrun Tara Øverland en Eirik Dørsdal wonen ver uit elkaar en hebben niet alleen gezinnen, maar ook andere bezigheden, waarna ook de coronapandemie niet hielp, maar uiteindelijk is A Stray Labyrinth er gelukkig toch gekomen. Ondanks de jaren die zijn verstreken, ligt het tweede album van Picidae in het verlengde van zijn voorganger. Dat ligt deels aan de instrumentatie.
Sigrun Tara Øverland tekent ook dit keer voor de lier (een soort harp), de autoharp (idem), de fascinerende omnichord en gitaren, terwijl Eirik Dørsdal trompet, kalimba (duimpiano) en wat elektronica toevoegt. Sigrun Tara Øverland voegt ook dit keer bijzonder mooie maar ook zeer karakteristieke vocalen toe aan de songs van het Noorse duo, dat in een van de tracks gezelschap krijgt van een orkest.
In muzikaal als vocaal opzicht voelt A Stray Labyrinth als het spreekwoordelijke warme bad, al is dit een bijzondere typering voor een album dat totaal anders klinkt dan andere muziek van het moment. Ondanks de bekende klanken en zang klinkt het nieuwe album van Picidae net wat anders dan het zo bijzondere debuut. Invloeden uit de jazz hebben wat terrein verloren aan invloeden uit de folk, maar Picidae maakt op het grootste deel van het album muziek die niet in een hokje te duwen valt.
Ik was zoals gezegd direct verkocht bij de hernieuwde kennismaking met het Noorse duo, maar Picidae maakt nog altijd muziek zie je bij voorkeur wat vaker moet horen. Dat heb ik inmiddels gedaan en ik vind A Stray Labyrinth inmiddels net zo mooi als het jaarlijstjesalbum It’s Another Wor d. Ik begrijp aan de kant heel goed dat de muziek van Sigrun Tara Øverland en Eirik Dørsdal niet heel veel aandacht trekt, maar aan de andere kant moeten er toch zat muziekliefhebbers zijn die vallen voor de muzikale charmes van dit bijzondere Noorse tweetal. Erwin Zijleman
De muziek van Picidae is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Noorse band: https://picidae.bandcamp.com/album/a-stray-labyrinth.
