Elba, het tweede album van de Nederlands/Amerikaanse muzikante Laura Jansen, is bijna acht jaar oud, maar de afgelopen jaren waren andere dingen belangrijker dan de muziek. Na tweeënhalf jaar vluchtelingenwerk en het verwerken van alle ervaringen, is Laura Jansen echter weer klaar voor het maken van muziek en slaagt ze er in om het torenhoge niveau van Elba nog eens te overtreffen. We Saw A Light is een geweldig popalbum, maar het is ook een album met teksten die ergens over gaan en het is boven alles een album waarop Laura Jansen excelleert als zangeres. De door piano gedragen songs zijn soms relatief sober en soms uitbundig, maar altijd van een bijzondere schoonheid.
Het is iets meer dan acht jaar geleden dat Laura Jansen, dochter van een Amerikaanse moeder en een Nederlandse vader, imponeerde met haar tweede album Elba. De muzikante die zowel de Nederlandse als de Amerikaanse nationaliteit bezit, studeerde aan het Rotterdamse conservatorium en aan het prestigieuze Berklee College of Music opereerde de afgelopen tien jaar vanuit Nederland, maar ook vanuit Nashville en Los Angeles.
De glorieuze carrière die op haar wachtte na het enorme succes van Elba zette Laura Jansen opzij toen ze een paar jaar geleden beelden zag van de vluchtelingenkampen op het Griekse eiland Lesbos. Ze besloot tien dagen te gaan helpen, maar ze verbleef uiteindelijk ruim tweeënhalf jaar op Lesbos. De periode liet diepe sporen na en het vervolg van de carrière van de muzikante Laura Jansen leek lange tijd ver weg.
Na haar verhuizing naar Berlijn hervond Laura Jansen de liefde voor de muziek en in de Duitse hoofdstad maakte ze uiteindelijk, samen met de Britse muzikant en producer Ed Harcourt, haar derde album, We Saw A Light.
Het vluchtelingenwerk van Laura Jansen roept hier en daar verbijsterende reacties op, maar ik kan alleen maar diep respect opbrengen voor iemand die een glansrijke carrière opzij zet om mensen in nood te helpen. Het zorgde ervoor dat ik bij voorbaat al positief aankeek tegen het nieuwe album van Laura Jansen, maar We Saw A Light heeft dit subjectieve steuntje in de rug helemaal niet nodig.
Ook objectief bezien is het nieuwe album van de Nederlandse/Amerikaanse muzikante immers een prachtalbum. Op We Saw A Light maakt Laura Jansen tijdloze popmuziek van het allerhoogste niveau. Het is popmuziek die bij mij meer dan eens associaties oproept met het allerbeste van Fleetwood Mac, waarbij Laura Jansen zowel de rol van Stevie Nicks als die van Christine McVie voor haar rekening neemt en stiekem ook nog die van Lindsey Buckingham.
We Saw A Light bestaat uit een aantal door de piano gedragen songs, die vervolgens verder zijn aangekleed. Hier en daar blijft het redelijk sober en ingetogen, maar het album bevat ook een aantal grootse en meeslepende songs. Het zijn songs die gaan over de ervaringen van Laura Jansen op Lesbos, maar ook haar nieuwe thuisbasis heeft een song gekregen, net als persoonlijke beslommeringen.
Het zijn zoals gezegd songs die vaak herinneren aan de perfecte pop van weleer, maar We Saw A Light slaagt er ook in om eigentijds te klinken. Het klinkt allemaal prachtig en meeslepend, maar het zijn de stem van Laura Jansen en haar voordracht die We Saw A Light veranderen van een prima album in een geweldig album.
Steeds weer zijn het de mooie stem van Laura Jansen en het gevoel waarmee ze haar songs vertolkt die de songs op het album een enorm stuk optillen. Het is met enige regelmaat goed voor kippenvel, maar de uitstekende zang op het album zorgt er ook voor dat de vergelijking met bijvoorbeeld het werk van Fleetwood Mac geen idiote vergelijking is. Het is vergelijkingsmateriaal dat zich bij mij vooral bij de eerste beluisteringen opdrong, maar inmiddels hoor ik toch voor Laura Jansen op een album dat lang op zich heeft laten wachten, maar dat het lange wachten echt meer dan waard was en dat bovendien nog lang niet uitgegroeid is. Erwin Zijleman
