Bij eerste beluistering moet ik altijd wennen aan de muziek van St. Vincent en dat was bij beluistering van Daddy’s Home niet anders. Met alle invloeden uit de jaren 70 en een verrassend soulvol geluid, is het nieuwe album van St. Vincent zeker geen ontoegankelijk album, maar de Amerikaanse muzikante geeft toch altijd een bijzondere twist aan haar albums en dat is dit keer niet anders. De invloed kwam dit keer uit de platenkast van haar vader, die was gevuld met alles tussen Stevie Wonder en Steely Dan, maar ook de Amerikaanse albums van David Bowie, net als St. Vincent een muzikale kameleon, hebben flink wat invloed gehad op dit bijzondere album.
St. Vincent, het alter ego van de Amerikaanse muzikante Annie Clark, keert deze week terug met een nieuw album. Daddy’s Home is de opvolger van het in 2017 verschenen MASSEDUCTION en de in 2018 uitgebrachte remake MassEducation. Op de cover van haar nieuwe album ziet Annie Clark er weer totaal anders uit dan vier jaar geleden, maar de muzikale metamorfose is nog een stuk ingrijpender.
Daddy’s Home is een albumtitel die op twee manieren uitgelegd kan worden. Allereerst keerde de vader van St. Vincent terug naar huis na een lange gevangenisstraf vanwege aandelenzwendel, maar op haar nieuwe album keert de Amerikaanse muzikante op haar beurt terug naar de platenkast van haar vader, die haar in muzikaal opzicht vormde.
Het is een platenkast die Annie Clark mee terugnam naar de jaren 70 en Daddy’s Home sleept de luisteraar mee naar dezelfde periode. Waar de muziek van St. Vincent een paar jaar geleden nog werd gedomineerd door kille elektronica, domineren nu de warme organische klanken. Daddy’s Home heeft zich stevig laten beïnvloeden door soulvolle klanken uit de jaren 70, met uitstapjes richting funk, disco en 70s pop.
St. Vincent heeft zich in de keuzes van de personages in wiens huid ze kroop voor het maken van haar vorige albums stevig laten beïnvloeden door David Bowie. Daddy’s Home laat zich ook in muzikaal invloed inspireren door Britse grootheid en dan met name door zijn Amerikaanse albums (Station To Station en Young Americans). Hier kan ik nog een hele waslijst aan namen aan toevoegen, variërend van Steely Dan tot Donna Summer en van Stevie Winder tot Pink Floyd, om maar een paar namen te noemen, maar met geen van de namen doe je het album volledig recht.
St. Vincent blijft ondanks de zeer ingrijpende koerswijziging immers klinken als St. Vincent. Het is knap hoe de Amerikaanse muzikante een album heeft gemaakt dat bol staat van de invloeden uit de jaren 70, maar dat toch nooit als jaren 70 retro klinkt. Het is een kunstje dat Prince ook tot in de perfectie beheerste en bij beluistering van Daddy’s Home hoor ik af en toe ook wel een echo uit het werk van Prince.
Daddy’s Home is qua invloeden een verrassend album, maar het zijn vooral de instrumentatie en de productie die opzien baren. Topproducer Jack Antonoff heeft Daddy’s Home voorzien van een geweldig geluid dat zowel nostalgisch en modern klinkt en het is een geluid waarin bij eerste beluistering vooral het geweldige gitaarwerk en de warmbloedige bijdragen van orgels opvallen. Let bij herhaalde beluistering echter ook zeker op de baslijnen, want het baswerk op het nieuwe album van St. Vincent is fenomenaal.
Bij het warme en organische geluid op Daddy’s Home horen wat andere vocalen dan we van St. Vincent gewend zijn en ook op dit terrein heeft Annie Clark zich weer als een kameleon aangepast aan de nieuwe omgeving. De zang op Daddy’s Home klinkt warm en soulvol, wat nog eens wordt versterkt door de nog veel soulvollere achtergrondkoortjes.
Op een of andere manier moet ik altijd wennen aan albums van St. Vincent en ook in Daddy’s Home hoorde ik niet direct een meesterwerk. Ook het nieuwe album van de Amerikaanse muzikante is er echter een die groeit en groeit en steeds lekkerder en interessanter klinkt. Erwin Zijleman
De muziek van St. Vincent is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse muzikante: https://stvincent.bandcamp.com/album/daddys-home.
