Zeker bij onze zuiderburen wordt inmiddels al een aantal jaren veel verwacht van The Calicos, dat op in 2018 de prestigieuze Humo’s Rock Rally op haar naam schreef. De hooggespannen verwachtingen worden waargemaakt op The Soft Landing, het debuutalbum van de band uit Antwerpen. The Calicos strooit op haar debuut driftig met prachtig melodieuze popliedjes met invloeden uit de pop, rock en roots. Het zijn popliedjes die de zon aangenaam laten schijnen, maar het zijn ook popliedjes waarin de spanning vaak fraai wordt opgebouwd. In muzikaal opzicht is het smullen, maar ook in vocaal opzicht maakt de Belgische band makkelijk indruk. Fraai debuut.
De Belgische band The Calicos was net iets meer dan drie jaar geleden de onbetwiste winnaar van Humo’s Rock Rally, de Belgische variant van de Grote Prijs van Nederland. Het winnen van deze prijs is zeker geen garantie op succes, maar The Calicos is er in ieder geval in geslaagd om een debuutalbum op te nemen.
The Calicos maakte drie jaar geleden indruk met de Vlaamse variant op Amerikaanse rootsmuziek met een vleugje rock en die combinatie is ook terecht gekomen op het deze week verschenen The Soft Landing. De band uit Antwerpen heeft de tijd genomen voor haar debuutalbum, maar het resultaat is er naar. The Soft Landing is een album dat niet misstaat in hokjes als alt-country en Americana, maar The Calicos is ook niet vies van bijzonder lekker in het gehoor liggende pop en rock.
Direct in de ruim zeven minuten durende openingstrack How Was I To Know? laat The Calicos horen hoe goed het is. De eerste track op het debuut van de Belgische band betovert met bijzonder mooie en zomers aandoende klanken, waarin vooral de soms bijna proggy gitaren opvallen, maar ook met fraaie melodieën en uitstekende zang. Het schuurt af en toe tegen de Amerikaanse rootsmuziek aan, maar minstens net zo vaak hoor ik raakvlakken met de indierock van bands als The War On Drugs of met pop van een band als Keane in haar beste dagen, maar ook met softpop kan de band uit de voeten.
De rock wint het in de openingstrack van de roots wanneer aan het eind van de songs het ruwere gitaarwerk de zonnige klanken overstemt en The Calicos wat de kant van Wilco of juist van landgenoten dEUS op gaat. Wanneer de fraaie harmonieën invallen wordt rock toch weer roots en is de cirkel rond. Het is een indrukwekkende start van een album dat er in slaagt om het hoge niveau van de eerste noten een album lang vast te houden.
Negen songs en 40 minuten lang opereert de band op het snijvlak van roots en pop en rock en keer op keer slaagt The Calicos er in om te betoveren met melodieuze en vaak zwoele en dromerige songs met evenveel zonnestralen als weemoed. Op hetzelfde moment slaat de band uit Antwerpen er ook in om vooral met het gitaarwerk fraaie spanningsbogen op te bouwen in haar muziek, waardoor The Soft Landing zich makkelijk opdringt, maar ook spannend blijft.
The Soft Landing is pas het debuut van de Belgische band, maar het album klinkt geen moment als een debuut. In muzikaal opzicht weet The Calicos steeds weer te verrassen met wonderschone klanken van gitaren en keyboards en hier en daar de pedal steel, in vocaal opzicht overtuigt The Soft Landing makkelijk en het is ook nog eens een album vol songs die je na één keer horen wilt koesteren, maar die ook nog heel lang mooier worden. Als klap op de vuurpijl is het album ook nog eens buitengewoon vakkundig geproduceerd.
Humo’s Rock Rally heeft een indrukwekkende erelijst, maar ik kom ook wel wat namen tegen die we na het uitreiken van de bokaal niet vaak meer gehoord hebben. The Calicos heeft alles dat nodig heeft voor een glanzende carrière, al is het maar omdat de band uit Antwerpen er op The Soft Landing in slaagt om zowel liefhebbers van rootsmuziek als rockmuziek aan zich te binden en dat doet met een debuutalbum van een bijzonder hoog niveau. Ik heb de eerste zegetocht van The Calicos in 2018 gemist, maar het bijzonder fraaie The Soft Landing laat ik niet zomaar los. Erwin Zijleman
