Ik denk niet dat ik de afgelopen zes jaar naar de muziek van de Britse band Daughter heb geluisterd en er ging ook niet direct een belletje rinkelen toen ik het derde album van de band tussen de nieuwe releases vond deze week, maar toen ik de muziek van de band hoorde was ik direct weer bij de les. Daughter combineert fraaie gitaarlijnen en trefzekere ritmes met prachtige elektronische klankentapijten en de al even mooie stem van Elena Tonra. Het klinkt allemaal net wat compacter en toegankelijker dan in het verleden, maar dat komt de kwaliteit van de muziek van Daughter wat mij betreft alleen maar ten goede. Stereo Mind Game is een niet meer verwachte maar zeer aangename terugkeer.
Ongeveer tien jaar geleden verscheen If You Leave, het debuutalbum van de Britse band Daughter. Het album verscheen op het legendarische 4AD label en leek zo ongeveer de complete historie van dit label met zich mee te slepen. Daughter maakte indruk met zweverige maar bij vlagen ook zeer dynamische klankentapijten, waarna de heldere en dromerige zang van Elena Tonra zorgde voor de ultieme verleiding en betovering.
If You Leave werd in 2016 gevolgd door het minstens even mooie en soms net wat steviger klinkende No To Disappear, dat het geluid van het debuutalbum verder perfectioneerde, maar na de in 2017 verschenen filmsoundtrack Music From Before The Storm werd het helaas stil rond de band uit Londen. Een jaar later verscheen onder de naam Ex:Re wel een fascinerend soloalbum van Elena Tonra, maar sindsdien hebben we ook van de Britse zangeres niets meer gehoord.
Deze week keert Daughter, voor mij uit het niets, terug met haar derde album. Op Stereo Mind Game, wederom verschenen op het 4AD label, lijkt de tijd zo nu en dan stil te hebben gestaan. Daughter opent ook haar derde album met mooie en wat zweverige klanken, waarna de stem van Elena Tonra prachtig invalt.
Ik was Daughter eerlijk gezegd vergeten, maar direct bij de eerste noten voelt het nieuwe album van de band aan als een warm bad. Het is een warm bad waardoor London Grammar zich de afgelopen jaren stevig heeft laten inspireren, want nu pas valt me op hoeveel het geluid van London Grammar lijkt op dat van Daughter.
Net als op haar vorige albums combineert Daughter op Stereo Mind Game invloeden uit de folk, dreampop en shoegaze met de muziek die in de jaren 80 op het 4AD label werd gemaakt, bijvoorbeeld door The Cocteau Twins. Vergeleken met The Cocteau Twins kiest Daughter, zeker op haar nieuwe album, vaker voor behoorlijk toegankelijke popsongs, waardoor het derde album van Daughter zeker niet fantasieloos voortborduurt op zijn twee voorgangers.
Het zijn popsongs waarin mooie gitaarlijnen worden gecombineerd met ruimtelijk klinkende elektronica en een afwisselend strak en avontuurlijk spelende ritmesectie. Het sterkste wapen van Daughter is en blijft de bijzonder mooie stem van Elena Tonra en dit wapen wordt op Stereo Mind Game optimaal gebruikt.
De leden van de band wonen inmiddels ver uit elkaar, waardoor het album deels bestaat uit aan elkaar geplakte individuele bijdragen, maar op een of andere manier klinkt Daughter hechter dan op haar eerste twee albums. De Britse band schuift op haar nieuwe album enerzijds op richting wat compactere popsongs, maar de band durft ook meer af te wijken van de zweverige geluidstapijten van de eerste twee albums en zoekt af en toe het experiment.
Daughter heeft de pech dat er inmiddels meer bands zijn die vergelijkbare muziek maken, waaronder het eerder genoemde London Grammar, maar met een album als Stereo Mind Game doet het Londense trio er nog steeds toe. Stereo Mind Game is door de fraaie klanken en de prachtige stem van Elena Tonra een album dat vrij makkelijk overtuigt, maar het is ook een album dat nog lang aan kracht blijft winnen en steeds weer andere interessante andere dingen laat horen. Het was zes jaar stil rond Daughter, maar na herhaalde beluistering van het niet meer verwachte derde album ben ik heel blij dat de band terug is. Erwin Zijleman
Stereo Mind Game van Daughter is verkrijgbaar via de Mania webshop: