Het is een bijzonder stapeltje albums dat Heather Woods Broderick inmiddels op haar naam heeft staan. Het zijn albums vol invloeden uit de folk en neoklassieke muziek, maar de Amerikaanse muzikant schuwt het experiment zeker niet en maakt intensief gebruik van elektronica. Na het vier jaar geleden verschenen Invitation lag de lat hoog, maar met Labyrinth voegt Heather Woods Broderick weer een bijzonder album toe aan haar oeuvre. De songs op het album zijn stuk voor stuk bijzonder mooi ingekleurd, maar het zijn ook songs die knap in elkaar steken en niet makkelijk te doorgronden zijn. Je moet er even wat energie in steken, maar die wordt dubbel en dwars terugbetaald.
Heather Woods Broderick, de zus van muzikant Peter Broderick, maakte in 2009 haar eerste album. From The Ground heb ik destijds helaas niet opgemerkt, maar het is een mooi album met een mix van neoklassieke en folky klanken. Het album werd pas zes jaar later gevolgd door Glider, dat ik wel opmerkte en een fascinerend album vond. Ook op haar tweede album maakte Heather Woods Broderick muziek met flink wat invloeden uit de folk, maar in de instrumentatie was ook een belangrijke rol weggelegd voor elektronica. Het zorgde voor spannende maar ook aangenaam dromerige songs, die prima hadden gepast in een seizoen van Twin Peaks.
Glider werd in 2019 gevolgd door Invitation, dat ik echt een wonderschoon album vond. Op haar derde album koos de Amerikaanse muzikante voor een meer organische basis die bestond uit akoestische gitaar en piano, waar vervolgens strijkers en uiteindelijk ook nog wat elektronica aan werden toegevoegd. Het leverde een betoverend mooi album op, dat bij herhaalde beluistering alleen maar indrukwekkender werd. Vreemd genoeg was ik het album, dat ik in mijn recensie vergeleek met de eerste albums van Fiona Apple, aan het eind van het jaar alweer vergeten en ik was niet de enige, want achteraf bezien een van de mooiste albums van het jaar ontbrak in vrijwel alle jaarlijstjes.
Vorig jaar keerde Heather Woods Broderick terug met Domes, dat kan worden gezien als een instrumentaal en neoklassiek tussendoortje. Het is een soort albums waar ik persoonlijk niet zoveel kan. Dat ligt gelukkig anders met het deze week verschenen Labyrinth, dat ik zie als de echte opvolger van het precies vier jaar oude Invitation.
Labyrinth opent met subtiele pianoakkoorden en de stem van de Amerikaanse muzikante, die hier en daar in meerdere lagen door de speakers komt. Het klinkt een stuk soberder dan de vorige albums van Heather Woods Broderick, maar daar komt verandering in wanneer de tweede track begint. In deze track worden mooie vocalen gecombineerd met een subtiel ritme en vervormde elektronica. Het klinkt behoorlijk experimenteel, ook al omdat het song vol verrassende wendingen is, ook wanneer de instrumentatie voller en melodieuzer wordt.
Heather Woods Broderick gaat op Labyrinth verder waar Invitation ophield, maar voegt flink wat invloeden en het nodige experiment toe aan haar muziek. Labyrinth is hierdoor een album dat je even op je in moet laten werken, maar na enige gewenning blijkt ook het nieuwe album van Heather Woods Broderick een bijzonder kunstwerk.
De Amerikaanse muzikante maakte het album samen met muzikant D. James Goodwin en de twee trokken hiervoor een heel arsenaal aan instrumenten uit de kast. Op Labyrinth heeft elektronica weer aan terrein gewonnen, maar het is desondanks een aards en vaak organisch klinkend album. De songs zijn over het algemeen complex en soms lijkt het wel of er twee songs door elkaar worden afgespeeld, maar desondanks is Labyrinth geen heel ontoegankelijk album.
Invitation wist ik vier jaar geleden pas na vele maanden op de juiste waarde te schatten en dat is vast niet anders bij het nieuwe album van Heather Woods Broderick, dat ik echter ook na een paar keer horen al een buitengewoon fascinerend en wonderschoon album vind. Ga dat horen. Erwin Zijleman
De muziek van Heather Woods Broderick is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse muzikante: https://heatherwoodsbroderick.bandcamp.com/album/labyrinth.