Ik had Cadence van Cinder Well niet onmiddellijk op het stapeltje met deze week te bespreken albums gelegd. Haar vorige album No Summer was ik weliswaar meer gaan waarderen, maar de concurrentie was stevig de afgelopen week. Die concurrentie kan Cinder Well, oftewel Amelia Baker, met haar nieuwe album echter makkelijk aan. Het album klinkt, mede door de strijkersarrangementen van Lankum’s Cormac MacDiarmada prachtig, maar Amelia Baker zingt op het nieuwe album van Cinder Well echt geweldig, terwijl ook haar songs een flinke kwaliteitsimpuls hebben gekregen. Het levert een album dat er in deze overvolle week meer dan voldoende uitspringt en Cadence groeit nog wel even door ook.
Cadence is het vierde album van Cinder Well, maar het is het eerste album van het alter ego van de Amerikaanse muzikante Amelia Baker dat ik direct selecteerde voor een plekje op de krenten uit de pop. Amelia Baker verdeelt haar tijd tussen de Californische kust en Ierland, waar ze een paar jaar geleden verliefd op werd. Dat hoor je in haar muziek, die zowel elementen uit de Californische folk van heel lang geleden als uit de traditionele Ierse folk bevat. Op haar vorige albums was de Amerikaanse muzikante ook niet vies van invloeden uit de Appalachen folk, maar die invloeden hoor ik minder op Cadence, wat ik persoonlijk niet zo erg vind.
Net als op haar vorige album, het in 2020 verschenen No Summer, dat ik inmiddels overigens een stuk mooier vind dan destijds, kiest Amelia Baker op het vierde album van Cinder Well voor een behoorlijk sober geluid. Het is een geluid dat voor een belangrijk deel wordt bepaald door de akoestische gitaar van Amelia Baker zelf en door een aantal strijkers, die werkelijk prachtig zijn gearrangeerd door Cormac MacDiarmada, die we ook kennen van de band Lankum.
De combinatie van de solide basis die wordt gelegd door de akoestische gitaar en bas en drums en de fraaie en bijzondere accenten van de strijkers werkt verrassend goed. De muziek van Cinder Well klinkt op Cadence niet alleen zeer sfeervol en stemmig, maar ook spannend en indringend. Ik vond de songs van Cinder Well een paar jaar geleden op No Summer nog net wat te donker en weemoedig, maar op Cadence valt echt alles op zijn plek. Ondanks het feit dat de Amerikaanse muzikante op haar nieuwe album voor een belangrijk deel vertrouwd op de organische basis van met name de akoestische gitaar en de avontuurlijke uitstapjes van de prachtig gearrangeerde strijkers, is Cadence een album dat voldoende varieert en hierdoor zeker niet snel gaat vervelen.
Het is deels de verdienste van de mooie en warme klanken op het album, maar ook de zang van Amelia Baker draagt zeer nadrukkelijk bij aan het bijzonder fraaie eindresultaat. De Amerikaanse muzikante zingt ingetogen maar toch krachtig en maakt optimaal gebruik van alle ruimte die wordt geboden in de betrekkelijk sobere instrumentatie. Ik was drie jaar nog niet heel erg onder de indruk van de zang op No Summer, maar de zang op Cadence trok me onmiddellijk over de streep, al is het maar omdat de emotievolle voordracht van de Amerikaanse muzikante de luisteraar makkelijk raakt.
Er valt nog veel meer te genieten op het vierde album van Cinder Well, want, meer dan op de vorige albums, slaagt de Amerikaanse muzikante er in om invloeden uit verschillende winstreken en tijden te incorporeren in een consistent klinkend eigen geluid. Het is een geluid dat wat traditioneel aan kan doen, maar de songs van Amelia Baker zijn zeker niet blijven steken in het verleden. Wanneer de gitaarakkoorden wat steviger worden aangezet, de strijkers donker en melancholisch klinken en de Amerikaanse muzikante betrekkelijk ingetogen zingt, zijn de songs op Cadence wonderschoon en zit je als luisteraar op het puntje van de stoel. Ik was drie jaar geleden nog net niet overtuigd van de kwaliteiten van Cinder Well, maar Cadence is echt imponerend goed. Erwin Zijleman
De muziek van Cinder Well is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse muzikante: https://cinderwell.bandcamp.com/album/cadence.