Direct bij eerste beluistering was ik diep onder de indruk van het debuut van de Nederlands-Marokkaanse muzikante Roufaida. Op dit mini-album creëert Roufaida een uniek eigen geluid, dat vanaf de eerste noten fascineert. Roufaida kan uit de voeten met invloeden uit de indiefolk, maar ze verwerkt ook invloeden uit de muziek waarmee ze in aanraking kwam vanaf het moment dat ze als kind Marokko bezocht. Folky invloeden worden gecombineerd met spannende ritmes en exotische klanken en alles vloeit even mooi samen met de mooie stem van de Rotterdamse muzikante. Het schiet meerdere kanten op, maar alles klinkt even logisch, mooi en bijzonder. Dit smaakt naar veel en veel meer.
Ik bespreek normaal gesproken geen EP’s of mini-albums op de krenten uit de pop, want er valt al meer dan genoeg te kiezen uit de vele albums die wekelijks verschijnen. Voor het deze week verschenen mini-album van Roufaida (Aboutaleb) maak ik echter heel graag een uitzondering, want wat is dit een bijzondere release. Het titelloze mini-album van Roufaida, die overigens al een paar jaar aan de weg timmert, bevat zeven tracks en ruim twintig minuten muziek en in die twintig minuten maakt de muzikante uit Rotterdam, in ieder geval op mij, een onuitwisbare indruk.
Er verschijnt momenteel ontzettend veel muziek van jonge vrouwelijke singer-songwriters, maar Roufaida duikt op met een uniek eigen geluid. De Rotterdamse muzikante begint bij de indiefolk met een akoestische gitaar en een fluisterzachte stem, maar voegt al snel allerlei bijzondere en deels exotische invloeden toe aan haar songs. Ook met de akoestische gitaar en haar stem was Roufaida er waarschijnlijk wel gekomen, want ze beschikt over een hele mooie stem en vertolkt haar teksten met veel gevoel en expressie.
Door de prachtige toevoegingen creëert de Nederlandse muzikante met Marokkaanse wortels echter muziek die zich niet of nauwelijks laat vergelijken met de muziek van anderen. Het begint met avontuurlijke ritmes, maar langzaam maar zeker voegt Roufaida ook steeds meer invloeden uit de Marokkaanse, Arabische en Berber muziek toe aan haar songs.
Het mini-album van Roufaida trekt steeds de aandacht met bijzonder klinkende snareninstrumenten, die haar songs voorzien van een exotisch maar ook dromerig karakter, wat weer contrasteert met de bijzondere en vaak complexe ritmes, die het mini-album voorzien van veel vaart.
Naarmate de openingstrack vordert klinkt de muziek van de Rotterdamse muzikante steeds avontuurlijker en met deze eerste track had Roufaida mij al overtuigd. Ook in de tracks die volgen speelt de Nederlands-Marokkaanse muzikante constant met bijzondere klanken en bijzondere wendingen. Het ene moment klinkt ze als een onvervalste folkie, het volgende moment sleept ze je de Marokkaanse woestijn in met klanken die je normaal gesproken niet in de folk tegen komt.
Door haar teksten deels in het Engels en deels in het Arabisch te zingen versterkt Roufaida het gevoel van de smeltkroes die haar titelloze mini-album is. Het doet me af en toe denken aan de muziek van de briljante Naaz, maar Roufaida verwerkt op andere wijze invloeden uit de muziek die ze als kind opsnoof tijdens de lange zomervakanties in Marokko. Net als Naaz slaagt Roufaida er in om muzikale grenzen te laten vervagen en om folky songs avontuurlijk te laten klinken door er zowel exotische als experimentele invloeden aan toe te voegen.
De Rotterdamse muzikante deed ook nog eens bijna alles zelf op haar mini-album, wat de geleverde prestatie nog wat knapper maakt. Het album, dat ook op 10-inch vinyl is verschenen, klinkt geweldig en het is ook nog eens een album waarop je na talloze keren horen nog nieuwe dingen hoort.
Roufaida verwerkt een aantal zeer uiteenlopende invloeden en laat haar songs echt alle kanten op schieten, maar alles klinkt even mooi en consistent, wat ook de verdienste is van de geweldige zang op het album. 2023 is tot nu toe een prachtig jaar voor de Nederlandse popmuziek, maar Roufaida maakt het nog wat mooier, want wat is dit een enorm talent. Erwin Zijleman
