Albums met covers laat ik meestal liggen. Enerzijds omdat er momenteel wel erg veel verschijnen en anderzijds omdat de meeste albums met covers niet zo interessant zijn, al is het maar omdat te vaak wordt gekozen voor songs die niet te overtreffen of zelfs maar te benaderen zijn. De Amerikaanse singer-songwriter Shannon Lay is wel goed in het vertolken van songs van anderen en is bovendien zo slim om te kiezen voor een serie wat minder bekende songs. Die vertolkt ze met vooral haar akoestische gitaar en haar stem en het resultaat is wat mij betreft zeer geslaagd. Hoe lang het leuk blijft zal de tijd leren, maar het eerste deel van Covers van Shannon Lay smaakt naar meer.
De Amerikaanse singer-songwriter Shannon Lay kondigt op haar bandcamp pagina aan dat ze de komende tijd een aantal digitale albums gaat uitbrengen die zijn gevuld met louter covers. Dit doet ze om tegemoet te komen aan haar obsessie: ‘shannonizing songs’. Om de daad bij het woord te voegen is het eerste deel direct verschenen met de titel Covers Vol. 1.
Nu zijn albums met covers lang niet altijd interessant en het zijn er momenteel bovendien zoveel dat verzadiging ernstig op de loer ligt. Shannon Lay beheerst echter de kunst van het eigen songs maken van de songs van anderen en verdient na de uitstekende albums Living Water (2017), August (2019) en Geist (2021) wel een tussendoortje. Op het laatste album vertolkte ze overigens op zeer fraaie wijze Syd Barrett’s Late Night en dat smaakte wat mij betreft naar meer.
Het belangrijkste probleem met albums met covers is dat ze vaak vrijwel uitsluitend de platgetreden paden bewandelen en kiezen voor songs waar je echt maar beter van af kunt blijven. Shannon Lay trapt op het eerste deel van haar covers serie gelukkig niet in deze valkuil en heeft gekozen voor een zeer interessante serie songs.
Met Angeles (Elliott Smith), From The Morning (Nick Drake), Blues Run The Game (Jackson C. Frank), Close My Eyes (Arthur Russel), The Keepers (Ty Segall), I Lost Something In The Hills (Sibylle Baier), Glow Worms (Vashti Bunyan), I’m Set Free (The Velvet Underground) en I Am Slow (OCS) komen songs voorbij die niet iedereen direct zal kunnen meezingen en van een deel van de songs ken ik de originelen zelfs niet. Ik moet toegeven dat ik zelfs de uitvoerenden van de originelen niet allemaal ken, waardoor Covers Vol 1. niet direct aanvoelt als een album met covers.
Het levert een half uur mooie muziek op, want Shannon Lay vertolkt de songs van anderen met veel gevoel. Dat doet ze op behoorlijk sobere wijze, want in de meeste tracks moeten we het doen met de akoestische gitaar en de stem van de Amerikaanse muzikante. Hier en daar zijn nog wat keyboards toegevoegd, maar ook in de net wat extra versierde tracks is de instrumentatie sober te noemen.
Het herinnert aan folkies uit vervlogen tijden, waardoor Covers Vol. 1 oorspronkelijk, puur en eerlijk klinkt. Ik heb de originelen er ook eens bij gepakt en kan concluderen dat het proces van ‘shannonizing songs’ goed gelukt is. Shannon Lay heeft haar eigen songs gemaakt van de songs van anderen, maar doet nog steeds recht aan de originelen, die uit flink verschillende hoeken komen.
De combinatie van akoestische gitaar en zang klinkt in het geval van Shannon Lay prachtig. Het gitaarspel is warm en vol en Shannon Lay varieert voldoende met haar stem om de songs spannend te houden. Al met al vind ik het eerste deel uit deze Covers serie zeer geslaagd. De songkeuze is verrassend en de uitvoering keer op keer prachtig.
Of Shannon Lay het hoge niveau van dit eerste deel vast kan houden zal de tijd leren, maar naar het tweede deel ben ik op zijn minst heel nieuwsgierig. Dat tweede deel kunnen we als het goed is zeer binnenkort tegemoet zien, al hoop ik dat Shannon Lay ook energie gaat steken in de opvolger van het uitstekende Geist uit 2021, want ik hoor toch nog net wat liever de eigen songs van de muzikante uit Los Angeles. Erwin Zijleman
De muziek van Shannon Lay is verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse muzikante: https://shannonlay.bandcamp.com/album/covers-vol-1.