Het debuutalbum van de Zweedse singer-songwriter Sophie Zelmani kwam in 1995 als een donderslag bij heldere hemel en wat was het een aangename verrassing. De Zweedse muzikante verruilde de zonnestralen van haar debuut voor donkere wolken op haar tweede album Precious Burden uit 1998. Gebleven waren het charmante Zweedse accent en die mooie fluisterstem en ook de met flink wat invloeden uit de Amerikaanse rootsmuziek verrijkte instrumentatie was nog deels intact, maar de lentekriebels hadden plaats gemaakt voor de nodige persoonlijke misère, wat van Precious Burden een donker en doorleefd, maar ook bijzonder mooi album maakte.
De Zweedse singer-songwriter Sophie Zelmani dook in 1995 als jonge twintiger en vrijwel uit het niets op met haar titelloze debuutalbum. Het was zo’n zeldzaam debuutalbum dat er zomaar opeens was en dat direct bij eerste beluistering een onuitwisbare indruk maakte. Sophie Zelmani trok in eerste instantie de aandacht met een zeer charmant Zweeds accent en een zeer aangename en verleidelijke fluisterstem, maar haar debuutalbum had veel meer te bieden. Zo combineerde de Zweedse muzikante op zeer trefzekere wijze invloeden uit de Amerikaanse rootsmuziek met lekker in het gehoor liggende pop en bovendien slaagde ze er in om flink wat zonnestralen samen te laten vloeien met de nodige melancholie.
We zijn inmiddels een dozijn albums en bijna dertig jaar verder en Sophie Zelmani maakt nog steeds muziek, al vind ik haar laatste albums wat minder memorabel dan haar briljante debuutalbum, dat nog net zo fris klinkt als bij de eerste kennismaking in 1995. Ik luister nog met enige regelmaat naar het debuutalbum van Sophie Zelmani, maar ik vind het uiteindelijk toch net niet haar beste album, al is het verschil met haar beste album klein.
Het zijn albums die niet heel goed vergelijkbaar zijn, al verscheen mijn favoriete album van Sophie Zelmani slechts tweeënhalf jaar na haar debuutalbum en was het de opvolger van dit debuutalbum. Sophie Zelmani ziet er op de cover van het in de lente van 1998 verschenen Precious Burden wat minder onbevangen uit dan op de cover van haar debuutalbum en deze cover zegt alles over de muziek op het tweede album van de Zweedse muzikante.
Het debuutalbum van Sophie Zelmani was, op hier en daar een wolkje melancholie na, een album vol zonnestralen, maar Precious Burden schept de melancholie in bakken over je heen. De muziek klinkt een stuk soberder dan die op het debuutalbum en wanneer in de openingstrack direct een bak strijkers wordt opengetrokken voel je al aan dat Sophie Zelmani tijdens het opnemen van Precious Burden een stuk minder lekker in haar vel zat dan bij het opnemen van haar debuutalbum.
Precious Burden klinkt als een onvervalst breakup album. Waar het debuutalbum van Sophie Zelmani nog overliep van vlinders en lentekriebels, is haar relatie op Precious Burden op zijn minst in zwaar weer beland. Overigens zou de Zweedse muzikante pas met het in 1999 verschenen Time To Kill een echt breakup album maken, maar de pijn was op Precious Burden misschien nog wel tastbaarder. Je hoort het in de muziek en in de teksten, maar zeker ook in de zang van Sophie Zelmani, die kwetsbaarder en weemoediger klinkt dan op haar debuutalbum.
Voor het lentegevoel is het dan ook beter om het debuutalbum uit de kast te trekken, maar Precious Burden sla ik in muzikaal opzicht hoger aan. Sophie Zelmani zingt echt prachtig op haar tweede album en ook de inkleuring van de songs is wonderschoon. Hierbovenop komen nog eens de zeer persoonlijke en intense songs, die met heel veel gevoel worden vertolkt.
Ik had in 1998 zelf ook te maken met het einde van een lange relatie, waardoor het niet zo moeilijk was om aan te sluiten bij alle ellende van de Zweedse zangeres, die een paar jaar eerder nog zo zorgeloos door de speakers was gekomen. Het was overigens best een tijd geleden dat ik naar Precious Burden had geluisterd, maar kende het album nog noot voor noot en wat is het nog steeds een prachtig album. Niet het meest bekende album uit de jaren 90, wel een van de mooiste. Erwin Zijleman
